Τα χρόνια αυτά έρχεται και παραμένει στο Πήλιο ο γνωστός μας λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος, όπου θα δώσει ένα μεγάλο μέρος του έργου του.

Γεννημένος στη Μυτιλήνη, θρεμμένος με τις παραδόσεις, τους θρύλους, ακολουθώντας το ένστικτο, χωρίς καμιά ζωγραφική παιδεία, δημιουργεί πρωτόγονες συνθέσεις που εικονογραφούν την Ελλάδα, την παράδοση, τη φύση, τους μύθους της, δίνοντας το παράδειγμα μιας έκφρασης, που οι διανοούμενοι του Μεσοπολέμου θα αναγνωρίσουν ως κατεξοχήν ελληνική. Η ελληνικότητα του Θεόφιλου έγκειται αφενός στη δυνατότητά του να αποδίδει με τα πιο απλά μέσα το φως του τόπου του, την ελληνική ατμόσφαιρα και το ελληνικό τοπίο και αφετέρου για τα ελληνικά εικονογραφικά του ενδιαφέροντα, τα οποία δείχνουν ότι βιώνει αδιάσπαστη την ελληνική παράδοση. Στην αρχή περιφρονημένος και χλευασμένος, ενώ αργότερα η τέχνη του θα αναγνωριστεί και ο Θεόφιλος θα αναχθεί σε δάσκαλο της ελληνικότητας στην τέχνη και μοναδική περίπτωση στη νεοελληνική ζωγραφική.