Ο Περικλής Γιαννόπουλος είναι αυτός που στην αρχή του αιώνα, με την Ελληνική γραμμή,

θα εκθειάσει το ελληνικό τοπίο τόσο τη "γραμμή" στην ελληνική φύση όσο και το "φυσικό χρώμα" του ελληνικού τοπίου. Από εκεί θα οδηγηθεί σε αισθητική θεωρία για την ελληνική τέχνη. Το ελληνικό τοπίο όμως γίνεται για το Γιαννόπουλο και η απτή απόδειξη της διαφοράς του Έλληνα από τους βαρβάρους. Για το Γιαννόπουλο το τοπίο δεν είναι μόνο αντικείμενο της αισθητικής του αλλά και βάση της θεωρίας του.

Η αποθέωση του ελληνικού φωτός και τοπίου από τη ζωγραφική.
Στις δυο πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα σημειώνεται σαφής στροφή από τον ανθρωποκεντρισμό της προηγούμενης περιόδου προς την αποκάλυψη, "τη λατρεία" της ελληνικής φύσης.

Σε αυτές τις δυο πρώτες δεκαετίες, μπαίνουν τα θεμέλια της ελληνικής τοπιογραφίας με την εμφάνιση και τις πρώτες πραγματώσεις των κορυφαίων ελλήνων ζωγράφων, Κωνσταντίνου Παρθένη, Κωνσταντίνου Μαλέα αλλά και άλλων όπως του Στέλλιου Μηλιάδη, του Μιχάλη Οικονόμου ή του Νικόλαου Λύτρα.

Η πόλη στην πεζογραφία της περιόδου.
Από την αρχή του αιώνα, το ενδιαφέρον της πεζογραφίας στρέφεται στη ζωή της πόλης. Μεταφερόμαστε από τους ανοιχτούς ορίζοντες της υπαίθρου του ηθογραφικού διηγήματος στο συνοικιακό περιβάλλον της πόλης ενός αστικού, θα λέγαμε, ηθογραφικού διηγήματος αλλά και μυθιστορήματος. Η ηθογραφία, το κυρίαρχο πεζογραφικό είδος, προσαρμόζεται στο περιβάλλον της πρωτεύουσας, ακολουθώντας τη μετακίνηση του πληθυσμού.