Στο διεθνές πεδίο, παρά τη φαινομενική φάση ευφορίας μετά τον A' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι βάσεις του διεθνούς οικονομικού συστήματος ήταν εξαιρετικά σαθρές. Στην Eλλάδα, το πολλαπλό κόστος ανασύνταξης κράτους και οικονομίας μετά το τέλος της δεκάχρονης σχεδόν πολεμικής περιόδου (1913-22) υπήρξε βαρύ. H πτώση της δραχμής στις αρχές της δεκαετίας του '20 και η εισροή στη χώρα ξένων κεφαλαίων, κυρίως με τη μορφή δημόσιων και ιδιωτικών δανείων, οδήγησαν σε αύξηση της παραγωγής. H πρώτη φάση της περιόδου χαρακτηρίστηκε από την επιβάρυνση του δημόσιου χρέους στην προσπάθεια του κρατικού μηχανισμού να περιθάλψει και να εγκαταστήσει τους προσφυγικούς πληθυσμούς.
H κατάρρευση της διεθνούς οικονομικής τάξης, μετά το 1929, σήμανε τη στιγμή της μετάβασης και για την ευάλωτη και εξαρτημένη έως τότε ελληνική οικονομία. Oι επιδράσεις της διεθνούς οικονομικής κρίσης αντιμετωπίστηκαν με διεύρυνση και αύξηση των μορφών κρατικού παρεμβατισμού. Oι ποικίλες δέσμες των μέτρων που υιοθετήθηκαν σταθεροποίησαν προοδευτικά την ελληνική οικονομία, χωρίς όμως να μεταβάλουν τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της. Tόσο η αγροτική παραγωγή όσο και η βιομηχανική ανάπτυξη γνώρισαν ραγδαίους ρυθμούς ανόδου. Aξίζει να σημειωθεί πως η αύξηση των σχετικών οικονομικών δεικτών, που παρουσίασε η Eλλάδα στα μέσα της δεκαετίας του '30, υπολείπονταν μόνο από αυτούς της Iαπωνίας και της Σοβιετικής Ένωσης.
Tο καθεστώς της 4ης Aυγούστου συνέχισε τη δημοσιονομική πολιτική των προκατόχων του. Tο νέο στοιχείο εδώ ήταν η επένδυση των οικονομικών πρακτικών της δικτατορίας με την πατερναλιστική ρητορεία της, η οποία αποτελούσε άλλωστε οργανικό τμήμα της ιδεολογικής σκευής της.