Η διεθνής οικονομική κρίση του 1929-32 πέρασε στην Ελλάδα από δύο οδούς, τη μείωση των εξαγωγών και μετά το 1931 τη διακοπή της διεθνούς κίνησης κεφαλαίων. Ο καπνός και η σταφίδα, που αποτελούσαν μαζί το 60-70% των ελληνικών εξαγωγών, υπήρξαν τα μεγάλα θύματα της διεθνούς κρίσης. Οι επιπτώσεις της μείωσης των τιμών των δύο αυτών προϊόντων στους καπνεργάτες και τους αγρότες υπήρξαν καταλυτικές για τις πολιτικές εξελίξεις. Αρχικά η αντίστοιχη πτώση στις τιμές των εισαγόμενων προϊόντων διατήρησε μια ισορροπία στα ελλείμματα του εμπορικού ισοζυγίου, όμως η εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας από την εισαγωγή κεφαλαιουχικών αγαθών διόγκωσε σταδιακά τα ελλείμματα.

Για τον Ελευθέριο Βενιζέλο το σοβαρότερο επιχείρημα σχετικά με τη δημιουργία κεντρικής τράπεζας ήταν η υπεράσπιση ενός αυτόματου νομισματικού συστήματος, του κανόνα χρυσού συναλλάγματος και της σταθεροποίησης, που τέθηκε σε ισχύ το Μάιο του 1928. Η συμμετοχή της Ελλάδας στον κανόνα του χρυσού εισήγαγε την οικονομία στο διεθνές νομισματικό σύστημα αυξάνοντας τις πιστοληπτικές δυνατότητες της χώρας αλλά και το εύρος του εμπορίου. Ωστόσο, η υποτίμηση της αγγλικής στερλίνας το φθινόπωρο του 1931 προκάλεσε σοβαρή κρίση και στην Ελλάδα.