Οι συνθήκες ζωής των παιδιών του τέλους του 19ου αιώνα εγγράφονται τόσο στις ιδιαίτερες συνθήκες του περιβάλλοντός τους όσο και στα ευρύτερα κοινωνικοπολιτισμικά δεδομένα της εποχής. Η ιατρική δεν έχει κάνει ακόμα μεγάλα βήματα και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την παιδική και νεανική ηλικία μόλις έχει αρχίσει να εμφανίζεται και να μορφοποιείται.

Έτσι η παιδική και η βρεφική θνησιμότητα βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα, ενώ παρουσιάζεται μια αύξηση της παιδικής εγκατάλειψης, τουλάχιστον όπως αυτή φαίνεται μέσα από τα επίσημα στοιχεία.

Μια άλλη "αθέατη" όψη της ελληνικής κοινωνίας, η οποία καταγράφεται για πρώτη φορά στην προστατευτική νομοθεσία της εποχής, είναι η παιδική εργασία. Τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, απασχολούνται σε αγροτοκτηνοτροφικές, οικοδομικές-κατασκευαστικές ή ευκαιριακές εργασίες, σε οικιακές υπηρεσίες και στη ναυτιλία.
Ένα σημαντικό ποσοστό εξάλλου, όπως προκύπτει και από τις σχετικές απογραφές, εργάζεται στη βιομηχανία. Σε τούτον τον τομέα αρχίζουν να δουλεύουν από πολύ μικρές ηλικίες με χαμηλά μεροκάματα και με εξαντλητικά ωράρια.

Το ενδιαφέρον για την παιδικότητα και τις ιδιαίτερες ανάγκες της σε περισσότερο ευκατάστατα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας γίνεται περισσότερο ορατό. Aυτή η οπτική θα αποτυπωθεί με ευκρίνεια στην καλλιτεχνική δημιουργία που εντάσσει στη θεματική της το παιδί ή απευθύνεται σ' αυτό μέσω της παιδικής λογοτεχνίας.