Τα γλυπτά της τελευταίας εικοσαετίας του 5ου αιώνα π.Χ. ενδιαφέρονται περισσότερο για τη δομή των σωμάτων, το ένδυμα και την περίτεχνη πτυχολογία του. Οι μορφές γίνονται πιο αιθέριες, αρχίζουν να συστρέφονται γύρω από έναν κεντρικό άξονα και το γυναικείο σώμα σταδιακά αποκαλύπτεται με ευγένεια και κομψότητα. Τα χαρακτηριστικά αυτά προσδιορίζουν το λεγόμενο πλούσιο ρυθμό και εμφανίζονται κυρίως στα έργα των μαθητών του Φειδία.

Ο Καλλίμαχοςαπό την Κόρινθο ήταν ξακουστός για την τελειότητα των έργων του. Εκτός από γλύπτης ήταν και τορευτής. Σ' αυτόν αποδίδεται η επινόηση του κορινθιακού κιονόκρανου και ορισμένες παραστάσεις χορευτριών. Ο Αλκαμένης ο Αθηναίος υπήρξε μαθητής του Φειδία και προσγράφονται σ' αυτόν το άγαλμα της "Αφροδίτης της εν κήποις", το άγαλμα Τριπλής Εκάτης, το άγαλμα της Πρόκνης και του Ίτυ, καθώς και αγάλματα του Ηφαίστου και της Αθηνάς για το Ηφαιστείο της Αγοράς. Ιδιαίτερα δημοφιλής ήταν ένας τύπος ερμαϊκής στήληςπου είχε κατασκευάσει για τα Προπύλαια.

’λλοι λιγότερο σημαντικοί γλύπτες της εποχής ήταν ο Κρησίλας, δημιουργός των πορτρέτων του Περικλή και του Ανακρέοντα, ο Παιώνιος από τη Μένδη, γνωστός κυρίως για την Νίκη του στην Ολυμπία, ο Κολώτης και ο Στρογγυλίων. Ο Κρησίλας, ο Φειδίας, ο Πολύκλειτος και ο Φράδμων από το Άργος συναγωνίστηκαν για τη δημιουργία μιας πληγωμένης αμαζόνας για την Έφεσο και νικητής αναδείχτηκε ο Πολύκλειτος.