Κρυφτό, κουτσό, σχοινάκι, μήλα, τυφλόμυγα, βόλοι, τσουβαλοδρομίες, μακριά γαϊδούρα. Πόσα άραγε από αυτά έχετε παίξει; Τα παλιότερα χρόνια, όταν οι πολυκατοικίες, τα αυτοκίνητα και το άγχος του καταναλωτισμού δεν είχαν γίνει ακόμη σκοπός και τρόπος ζωής μας, οι άνθρωποι ζούσαν τα παιδικά τους χρόνια στις αυλές, στις γειτονιές, στις αλάνες. Έκαναν φιλίες, που συχνά εξελίσσονταν σε σχέσεις ζωής. Έπαιζαν παιχνίδια ομμαδικά, παιχνίδια που γύμναζαν το σώμα και το μαυλό κι έδιναν τροφή και νόημα στα συναισθήματα. Θέλετε να θυμηθούμε μερικά από αυτά; Δηλώστε συμμετοχή στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του ΙΜΕ με τίτλο «Παιχνίδι είναι η ζωή: με κίνηση και διατροφή!».

Φτου και βγαίνω!
Ποιος δεν έχει παίξει κρυφτό; Μ' αυτό το παιχνίδι μεγαλώνουμε από μωρά. πρώτα «τα βγάζουμε», για να δούμε ποιος θα τα φυλάει. Πώς «τα βγάζουμε»; Μ' ένα λάχνισμα, όπως το «ανέβηκα στην πιπεριά να κόψω ένα πιπέρι κι η πιπεριά τσακίστηκε και μου 'κοψε το χέρι. Δωσ' μου το μαντηλάκι σου, το χρυσοκεντημένο, να δέσω το χεράκι μου που είναι λαβωμένο» ή το «Αμπε μπα μπλομ...». Αυτός που τα φυλάει ακουμπάει σ' ένα δέντρο ή σ' έναν τοίχο, κρύβει το πρόσωπό του για να μη βλέπει πού θα κρυφτούν οι συμπαίκτες του και μετράει ως το 100, συνήθως «ανεβαίνοντας» ανά πέντε (5-10-15-20-25...). Στο μεταξύ, οι άλλοι κρύβονται όσο πιο καλά και... πρωτότυπα μπορούν. Όταν εκείνος τελειώσει το μέτρημα αρχίζει να τους ψάχνει. Και τότε αρχίζει ο αγώνας ποιος θα πρωτοπρολάβει να «φτύσει» τον άλλο. Μεγάλο πανηγύρι, φωνές, γέλια. Το κρυφτό θέλει γρήγορα πόδια και μια σταλίτσα πονηριά. Έι, ψιτ! Πονηριά είπαμε, όχι ζαβολιές...

Κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε!
Όταν παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» στην αυλή του σχολείου, ήταν συνήθως αδύνατο οι υπόλοιπες τάξεις να κάνουν μάθημα. Οενθουσιασμός, οι φωνές και τα πειράγματα ξεμυάλιζαν μικρούς και μεγάλους, δασκάλους και μαθητές. Σύντομα όλοι κατέληγαν να χαζεύουν, «κρεμασμένοι» από τα παράθυρα, τους τυχερούς, που αντί για αριθμητική είχαν εκείνη την ώρα γυμναστική...
Το παιχνίδι αυτό θέλει δύναμη, υπολογισμένες κινήσεις και προσοχή. Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες. Ένας παίκτης στέκεται όρθιος με την πλάτη στερεωμένη σε τοίχο. Στην κοιλιά του ακουμπούν αλυσιδωτά τα κεφάλια τους οι υπόλοιποι της ομάδας του, που κάθονται σκυφτοί, κρατώντας γερά ο ένας τον άλλο από τη μέση. Έτσι, όλοι μαζί σε αυτήτη στάση, σχηματίζουν τη ράχη μιας μακριάς γαΪδούρας. Κάθε παιδί της δεύτερης ομάδας, με τη σειρά, παίρνει φόρα και πηδά πάνω στις πλάτες των σκυμμένων παιδιών. Αν η «ομάδα-γαϊδούρα» αντέξει το βάρος της ομάδας των «καβαλάρηδων» νικά και οι ρόλοι αντιστρέφονται!

Διάβασε την περιγραφή του παιχνιδιού και προσπάθησε να ζωγραφίσεις μια «μακριά γαϊδούρα» με πρωταγωνιστές-παίκτες βγαλμένους από τη φαντασία σου.

Κούτσα κούτσα το κουκούτσι, κουτσό παίζει το κορίτσι!
Λένε ότι το κουτσό είναι κοριτσίστικο παιχνίδι, αλλά εγώ δε συμφωνώ. Γυμνάζει και διασκεδάζει το ίδιο κορίτσια κι αγόρια, αφού στην πραγματικότητα είναι άσκηση ισορροπίας, αντίληψης και επιδεξιότητας. Μπορεί να το παίξει κανείς σε αυλές και πεζοδρόμια, αρκεί η επιφάνειά τους να είναι λεία, για να μην έχουμε στραμπουλήγματα! Απαραίτητα «εφόδια» είναι: α) μια κιμωλία, για να σχεδιάσουμε στο πάτωμα τα σήματα που θα περιέχουν τους αριθμούς (από το 1 ως το 10 συνήθως) σε όποιο σχηματισμό μάς αρέσει και β) μια πλακουτσωτή πέτρα ή ένα κεραμίδι, που λέγεται «αμάδα», για να το κλοτσάμε πηδώντας στο ένα πόδι από αριθμό σε αριθμό! Προσοχή! Όποιος ακουμπήσει πηδώντας σε γραμμή ή όποιου η αμάδα σταθεί πάνω σε γραμμή καθώς τη ρίχνει χάνει!

Σχεδιάσε τη μορφή που θα σου άρεσε να έχει η διαδρομή του δικού σου κουτσού. Μπορεί να είναι σχηματισμένη από τρίγωνα, τετράγωνα, κύκλους ή ρόμβους ή ακόμη να μοιάζει με τα κελιά στην κυψέλη της μέλισσας, με φιδάκι ή και σαλίγκαρο!

Μπαμπά, μαμά, παππού, γιαγιά! Εσείς τι παίζατε μικροί;
Γίνετε «ερευνητές παιχνιδών» και συγκεντρώστε από τους γονείς τους παππούδες σας πολύτιμες πληροορίες για τα παιχνίδια της γειτονιάς που έπαιζαν εκείνοι όταν ήταν μικροί. Κάποια θα σας θυμίσουν τα σύγχρονα, δικά σας παιχνίδια, κάποια ίσως θα σας είναι άγνωστα ή θα σας φανούν απλοϊκά, φτωχικά ή παράξενα. Μην ξεχνάτε ότι κάθε παιχνίδι έχει σχέση και με τις γενικότερες συνθήκες της εποχής που παιζόταν. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής στη χώρα μας το τσέρκι (ξύλινο στεφάνι που συνήθως αποσπούσαν από παλιά κρασοβάρελα) και το τόπι από κουρέλια και παλιές εφημερίδες φάνταζε για τα φτωχά και πεινασμένα παιδιά θησαυρός... Φτιάξτε μαζί με τους δικούς σας ένα λεύκωμα με μικρά κειμενάκια, στα οποία θα περιγράφετε, όσο μπορείτε πιο απλά, τα παιχνίδια που έπαιζαν εκείνοι όταν ήταν παιδιά. Εμπλουτίστε το με παλιές φωτογραφίες, σκίτσα και ζωγραφιές, όλα σχετικά με τα παιχνίδια και τις αναμνήσεις τους. Θα είναι ένα πολύτιμο ενθύμιο για τα παιδιά του μέλλοντος, τα δικά σας παιδιά!

Χορηγός