Η κυκλοφορία των εφημερίδων στην Ελλάδα των αρχών του αιώνα ανερχόταν σε αξιοσημείωτα μεγάλα νούμερα. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία ασχολούνταν με την πολιτική, ενώ πολλές από αυτές ήταν επίσημα όργανα διάφορων κομμάτων.

Σε όλη αυτή την περίοδο ο Τύπος έπαιξε σημαντικό ρόλο και σε στιγμές κρίσης συνέβαλε στη διαμόρφωση του πολιτικού και κοινωνικού κλίματος.

Στην περίοδο 1905-9 οι σημαντικότερες από τις εφημερίδες καταφέρονται εναντίον των παλαιών κομμάτων και ζητούν μια συνολική αναμόρφωση της πολιτικής ζωής. Από τους πλέον μαχητικούς, ο Βλάσσης Γαβριηλίδης αρθογραφεί πυρετωδώς από την εφημερίδα Ακρόπολις εναντίον του παλαιοκομματισμού και υπέρ της ανάγκης για μεταρρυθμίσεις και για μια "ειρηνική επανάσταση".
Πριν από, κατά τη διάρκεια και μετά το Κίνημα στο Γουδί ο τύπος υπηρετεί όσο μπορεί το κίνημα και τους στόχους του. Ο Χρόνος υπήρξε η κατεξοχήν εφημερίδα των κινηματιών, η οποία διέδιδε συστηματικά τις απόψεις τους. Παράλληλα, και οι άλλες εφημερίδες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, υποστήριξαν τα αιτήματα του Στρατιωτικού Συνδέσμου σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κινούν υποψίες για ενδεχόμενες πιέσεις των κινηματιών προς δημοσιογράφους.
Στην εποχή των Βαλκανικών Πολέμων, ο αθηναϊκός τύπος ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με τις πολεμικές επιχειρήσεις και συμβάλλει αποφασιστικά στη δημιουργία ατμόσφαιρας εθνικής ομοψυχίας και ανάτασης.Οι εφημερίδες συντελούν στην παγίωση του αισθήματος της εθνικής ενότητας ανάμεσα στους πολίτες του ελληνικού κράτους και στον αλύτρωτο Ελληνισμό. Ο διάδοχος Κωνσταντίνος ανάγεται σε εμπνευσμένο στρατηλάτη και ηγέτη του έθνος και έτσι η δυναστεία, αν και είχε τρωθεί από την ήττα του 1897, αποκαθίσταται ως σύμβολο ενότητας και εθνικής αναγέννησης.

Στα χρόνια του Εθνικού Διχασμού, ο Τύπος παίρνει θέση υποστηρίζοντας τη μια ή την άλλη πολιτική παράταξη και τους ηγέτες τους με πάθος. Η πολιτική σύγκρουση είχε διαμορφώσει ένα κλίμα πόλωσης που επηρέασε και τις εφημερίδες. Η παραταξιακή τοποθέτηση της καθεμιάς από αυτές συνέβαλε ακόμη περισσότερο στην όξυνση της πολιτικής αντιπαράθεσης, φανατίζοντας τους αναγνώστες. Σκληρές επιθέσεις εξαπολύονται εναντίον τωγν πολιτικών αντιπάλων. Οι ηγετικές προσωπικότητες των δύο πολιτικών στρατοπέδων εξυμνούνται ή καθυβρίζονται. Η σύγκρουση έτσι μέσω του τύπου διοχετεύεται σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
Την περίοδο πριν από τις εκλογές του 1920, ο Τύπος συμμετέχει και πάλι στην όξυνση της πόλωσης και του φανατισμού. Απόλυτα κομματικοποιημένος και εξαρτημένος, ο Τύπος αντανακλά και αναπαράγει το διχασμό των πολιτικών δυνάμεων του τόπου. Σκοπός των αρθρογράφων δεν είναι να μεταστρέψουν τις διαμορφωμένες απόψεις των αναγνωστών αλλά να τις ενδυναμώσουν με επιπλέον επιχειρήματα. Προσωπολατρία και φανατισμός χαρακτηρίζουν τα δημοσιεύματα, τα οποία παρουσίαζαν το Βενιζέλο ως πατριώτη ή ως τύραννο και τον Κωνσταντίνο ως προδότη ή ως σύμβολο ειρήνης και τάξης αντίστοιχα.