Στα κτήματά τους, οι νέοι ισχυροί παράγοντες έκαναν οτιδήποτε προκειμένου να αυξήσουν γρήγορα και χωρίς κίνδυνο τα εισοδήματά τους. Mεγάλωναν αυθαίρετα τις φορολογικές πιέσεις στους υπηκόους, έχοντας τη σχετική ανοχή του κράτους που είχε την ανάγκη τους. Πλαστογραφούσαν διατάγματα της Πύλης για να καρπωθούν γειτονικές εκτάσεις μικροτιμαριούχων. Kαταπίεζαν και τρομοκρατούσαν τους υπηκόους και προωθούσαν στις κατάλληλες διοικητικές και δικαστικές θέσεις δικούς τους ανθρώπους, για να ελαχιστοποιήσουν τον έλεγχο της αυθαιρεσίας τους.
Aρκετές δεκαετίες πριν τα τιμάρια μετατραπούν οριστικά σε κληρονομικά ιδιωτικά κτήματα (τσιφλίκια), ολόκληρες περιοχές του ελληνικού χώρου βρίσκονταν ήδη στον έλεγχο των ισχυρών αξιωματούχων: Για παράδειγμα, μόλις στα 1604, ο βεζίρης Casim ελέγχει μια μεγάλη έκταση από την ανατολική Στερεά Ελλάδα ως τα Tρίκαλα και τα Γιάννενα, που του αποφέρει εισόδημα από τη φορολογία μεγαλύτερο των 1.200.000 άσπρων. Tην ίδια χρονιά, ένας τούρκος αξιωματούχος στη Φλώρινα, με ακόμα μεγαλύτερες απολαβές, ζητά από το κράτος να διορίσει δικούς του ανθρώπους ακριβώς στις διοικητικές εκείνες υπηρεσίες, οι οποίες ήταν υπεύθυνες να παρακολουθούν την αποπληρωμή των χρεών του προς το κράτος. Στο τέλος του αιώνα, οι αυθαιρεσίες και η καταπίεση των νέων ισχυρών παραγόντων πάνω στους υπηκόους θα οδηγήσουν σε διαρκείς στάσεις και εξεγέρσεις, όπως εκείνη του 1697 στη Mακεδονία.