εξάπλωση των Τούρκων ανησύχησε τους χριστιανούς ηγεμόνες της Δύσης και ιδιαίτερα το βασιλιά της Ουγγαρίας Σιγισμούνδο που έχοντας υποστηρίξει το Mircea στη μάχη του Rovine (1395) είχε αντιληφθεί το μέγεθος του κινδύνου. Οργάνωσε για το λόγο αυτό σταυροφορία κατά των Τούρκων. Σε αυτή πήραν μέρος γαλλικές και γερμανικές δυνάμεις, επίσης ο Mircea με το στρατό του και ενισχύσεις από την Πολωνία, τη Βοημία, την Ιταλία, την Ισπανία και την Αγγλία. Επιπλέον, οι Βενετοί ύστερα από αρκετούς ενδοιασμούς ανέλαβαν να επιβλέπουν τα Στενά, ενώ ανάλογη επιτήρηση ανέλαβαν οι Γενουάτες στη Μαύρη Θάλασσα. Η ελπιδοφόρα όμως επιχείρηση των Δυτικών δεν επρόκειτο να ευδοκιμήσει. Κατά τη μάχη με τα στρατεύματα του τούρκου σουλτάνου που έγινε στις 25 Σεπτεμβρίου 1396 στη Νικόπολη ξέσπασαν διχόνοιες στο στρατόπεδο των σταυροφόρων και προκάλεσαν την ήττα τους. Ύστερα από τη μάχη αυτή οι Τούρκοι στράφηκαν κατά του Βιδινίου, το οποίο και κατέλαβαν, ενώ το 1397 εισέβαλαν στο Μοριά, νίκησαν τους Βυζαντινούς στον Ισθμό και λεηλάτησαν την Πελοπόννησο. Η Κωνσταντινούπολη περικυκλωμένη από τους Τούρκους ζούσε πλέον τις τελευταίες της στιγμές.