Tα κεραμικά εργαστήρια, τα χαλκουργεία και τα βυρσοδεψεία αποτελούν τις σημαντικότερες επιχειρησιακές μονάδες. Με εξαίρεση τα ορυχεία του Λαυρίου οι επιχειρήσεις ανήκαν σε ιδιώτες, τις περισσότερες μάλιστα φορές σε μετοίκους. Οι εργαζόμενοι σ' αυτές προέρχονταν από όλες τις κοινωνικές ομάδες.

Ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων διαφορετικών ειδικοτήτων μετείχε στην κατασκευή οικοδομημάτων και άλλων δημοσίων έργων. Από τις λεπτομερείς περιγραφές σχετικά με την πορεία ενός έργου, την οποία ήταν υποχρεωμένοι να συντάσσουν οι υπεύθυνοι του εκάστοτε έργου, μας δίνεται η δυνατότητα να δούμε τον τρόπο, με τον οποίο ήταν δομημένη η κάθε εργασία.
Το όλο έργο υποδιαιρούνταν σε μικρότερα τμήματα, που τα ανέθεταν οι υπεύθυνοι σε μεμονωμένους χτίστες ή ξυλουργούς -πολίτες ή μέτοικους- οι οποίοι εργαζόμενοι πλάι στους δούλους τους, ολοκλήρωναν το έργο. Υπολογίζεται ότι κάτι παρόμοιο συνέβαινε και κατά την κατασκευή των ιδιωτικών έργων.

Δεδομένου ότι δεν επικρατούσε μηχανική παραγωγή και όλα γίνονταν με το χέρι, αντιλαμβάνεται κανείς πόσες θέσεις εργασίας πρόσφερε αυτός ο τομέας. Παρ' όλα αυτά, τα επαγγέλματα αυτού του είδους εξακολουθούσαν να είναι υποδεέστερης αξίας σε σχέση με την αγροτική εργασία. Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι η οικονομία στηριζόταν κυρίως στη γεωργία, άρα και στην ύπαρξη κτημάτων, κάτοχοι των οποίων μπορούσαν να είναι μόνον οι πολίτες. Οι πολίτες, που απασχολούνταν ως τεχνίτες, προέρχονταν από τις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις και ήταν αυτοί που είχαν άμεσο συμφέρον από τη μεγάλη ανάπτυξη της Αθήνας. Αν και για την πόλη έπαιζε μικρό ρόλο το είδος της απασχόλησης των πολιτών, για την κοινωνική τους καταξίωση ήταν σημαντικό. Ας μην ξεχνάμε ότι ο χαρακτηρισμός για τους τεχνίτες ήταν ο όρος: βάναυσος.