Η αγωγή έπαιξε ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της ατομικότητας και δεν ήταν η ίδια σε κάθε πόλη. Στη Σπάρτη των κοινών συσσιτίων και της αυστηρής στρατιωτικής πειθαρχίας υπήρχαν λιγότερα περιθώρια. Στην Αθήνα, αντίθετα, η φροντίδα του σώματος συνδεόταν άμεσα με την καλλιέργεια του πνεύματος και η άμιλλα είχε ως αποκορύφωση τη βράβευση του ατόμου και όχι της ομάδας στην οποία ανήκε. Οι πανελλήνιοι αγώνες στην Ολυμπία, τους Δελφούς, τη Νεμέα και τον Ισθμό έδιναν τη δυνατότητα για διακρίσεις καθαρά ατομικές. Οι κατάλογοι των Ολυμπιονικών, αλλά και οι τιμές που γνωρίζουμε ότι τους επιφύλασσαν οι πόλεις, φανερώνουν θαυμασμό για το άτομο που διακρίνεται και αποδεσμεύεται έτσι από την ομοιομορφία της κοινότητας.

Στην ιδιωτική ζωή, το συμπόσιο ήταν ο χώρος όπου το άτομο οδηγείται προς τη διαπλοκή της γνώσης με την ευχαρίστηση και την επιθυμία. Με συνδαιτημόνες της επιλογής του προέβαινε στη διαμόρφωση θέσεων και σχέσεων που θα επηρέαζαν το δημόσιο βίο. Οι ιδιωτικές συγκινήσεις, όπως ο έρωτας, το πάθος και ο θαυμασμός της ομορφιάς, αποκτούσαν συχνά ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και ένα όνομα γραμμένο μάλιστα στα συμποτικά αγγεία. Οι επιγραφές των καλών (επιγραφές που εκθειάζουν την ομορφιά κάποιων αγοριών) από τη μία θυμίζουν ότι το άτομο δεν είναι απλά ένα ιδεολόγημα και από την άλλη εκθέτουν δημοσίως ένα προσωπικό συναίσθημα.

Οι ταφικές πρακτικές φανερώνουν πως ο ενταφιασμός παρέμενε μία τελετή με καθαρά ιδιωτικό χαρακτήρα. Μέχρι το τέλος του 6ου αιώνα π.Χ. έχουμε μνημειώδεις ατομικούς τάφους, στολισμένους με κούρους και κόρες που εξυμνούν το ιδανικό της νεότητας. Το όνομα του νεκρού χαράσσεται στο μνημείο και μία επικοινωνία εγκαθίσταται μεταξύ των δύο κόσμων, καθώς πολλά επιγράμματα απευθύνονται στον περαστικό. Μέσα από τη γραφή και την τέχνη, το άτομο αποκτάει μία νέα πρόσβαση στη συλλογική μνήμη.