Στη θρησκευτική αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων οι θεοί ήταν δωρητές του καλού, αλλά απαιτούσαν συγχρόνως την απόδοση δώρων. Η πλέον στοιχειώδης μορφή δώρου ήταν η προσφορά μέρους από ό,τι αποκτούσε καταρχήν ο άνθρωπος, δηλαδή από την τροφή. Προσφερόταν μάλιστα το πρώτο μέρος της τροφής, που είχε αποκτηθεί με το κυνήγι, την αλιεία, τη συγκομιδή ή τη γεωργία, και ονομαζόταν απαρχαί. Ο τρόπος με τον οποίο δίδονταν οι τροφές στο θεό δεν ήταν πάντα ο ίδιος, ούτε απαραίτητα ορθολογικός. Μπορούσαν να τοποθετηθούν σε ειδικές τράπεζες προσφορών στους ναούς και κατόπιν να περιέλθουν στο ιερατείο για τις δικές του ανάγκες. Συχνά αποτελούσαν απόθεμα, που αργότερα οι ιερείς μοίραζαν σε ξένους και στους προσκυνητές. Αφήνονταν ακόμα σε ιερά σημεία για άλλους ανθρώπους ή και για ζώα. Μπορούσαν τέλος είτε να καούν στο βωμό, είτε να βυθιστούν σε λίμνες, σε πηγές ή στη θάλασσα. Στα αγροτικά ιερά αφιερώνονταν δώρα των εποχών (ωρών), που ονομάζονταν ωραία, και ήταν συνήθως ψωμί, σύκα, σταφύλια, ελιές, κρασί και γάλα. Σε ορισμένες περιπτώσεις το ποσοστό του προϊόντος που έπρεπε να αφιερωθεί οριζόταν στο 1/10 της παραγωγής και αυτή η προσφορά ονομαζόταν δεκάτη. Η πράξη της προσφοράς, αν και μας είναι γνωστή και από παλαιότερες εποχές, φαίνεται πως συστηματοποιήθηκε στα αρχαϊκά χρόνια και αντικατροπτίζει τόσο την επιθυμία επίδειξης όσο και το σαφή διαχωρισμό των εύπορων τάξεων.

Μία ειδική μορφή προσφοράς ήταν το χύσιμο υγρών, η ονομαζόμενη σπονδή, που κατά τους προϊστορικούς χρόνους αποτελούσε μία από τις συνηθέστερες τελετουργίες. Συνήθως ακολουθούνταν δύο διαφορετικοί τρόποι προσφοράς των υγρών, η σπονδή και η χοή. Η σπονδή, που απευθυνόταν κυρίως στους θεούς, τελούνταν με οινοχόη ή κύπελλο και η ροή του υγρού ήταν ελεγχόμενη. Αντίθετα η χοή γινόταν με το αναποδογύρισμα και άδειασμα ενός μεγαλύτερου αγγείου και προοριζόταν για τους χθόνιους θεούς και τους νεκρούς. Έσπενδαν κυρίως με κρασί και υπήρχαν ειδικοί κανόνες για τη σειρά των θεών και των ηρώων στους οποίους απευθύνονταν οι σπονδές κατά τη διάρκεια των συμποσίων. Εντούτοις, τόσο οι σπονδές όσο και οι χοές μπορούσαν να γίνουν και με μέλι, λάδι ή νερό. Η σπονδή ακολουθείται από την επίκληση σε κάποια θεότητα και συχνά κλείνει μία αιματηρή θυσία, ένα ταξίδι ή μία εχθροπραξία. Σπονδαί ονομάζεται και η ανακωχή, ενώ στη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων και των Ελευσίνιων μυστηρίων την εκεχειρία διακήρυτταν οι σπονδοφόροι. Για τις χοές πάλι σκαβόταν ένας μικρός λάκκος, ή ένα τρυπημένο αγγείο τοποθετούνταν συχνά μέσα στο έδαφος, ώστε τα υγρά να φθάνουν απ' ευθείας στους νεκρούς. Σημαντικές μελέτες τα τελευταία χρόνια έχουν τονίσει την ψυχολογική παράμετρο αυτής της ήρεμης σπατάλης, που διαφύλασσε την ελπίδα στην αφθονία και την τάξη του κόσμου.

Η προσφορά απαρχών -χωρίς να καταργηθεί- απέκτησε σταδιακά και μία δεύτερη μορφή, όταν αντί για τους καρπούς προσφέρονταν χρήματα, τα οποία όμως συνέχισαν να ονομάζονται απαρχαί. Το ποσό, το είδος και ο τρόπος της προσφοράς συχνά προκαθορίζονταν, και τότε μιλάμε για τάμα. Οι άνθρωποι σε περίπτωση ανάγκης ή κινδύνου έταζαν μία συγκεκριμένη προσφορά μέσω της φόρμουλας "εάν... τότε...". Οι καιρικές συνθήκες που θα επέτρεπαν μία καλή σοδειά ήταν συχνά το αντικείμενο επικλήσεων και ταμάτων στους θεούς. Δαπανηρές προσφορές γίνονταν μετά από πολεμικές συγκρούσεις. Γι' αυτό και πολλά λαμπρά όπλα -ιδιαίτερα στην Αρχαϊκή περίοδο- στολίζουν τα ιερά, καθώς η δεκάτη των λαφύρων προορίζεται ως ανάθημα για το θεό. Τέτοιο ανάθημα ήταν και ο χρυσός τρίποδας επί οφιούχου στήλης που αφιερώθηκε στους Δελφούς μετά τη νίκη στις Πλαταιές. Ακόμα και ένα μέρος από τους αιχμαλώτους μπορούσε να αφιερωθεί στα ιερά. Τα συνηθέστερα αναθήματα, ωστόσο, ήταν αντικείμενα κατασκευασμένα γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό, όπως για παράδειγμα ειδώλια, αγγεία και αγάλματα. Τα έργα αυτά συνοδεύονται κατά κανόνα από επιγραφές, στις οποίες αναφέρεται το όνομα του αναθέτη ή/και του δημιουργού τους. Έτσι γίνεται σαφής μία ακόμη λειτουργία των αναθημάτων: η ατομική προβολή και καταξίωση μέσα από τη συνεχώς αναπτυσσόμενη κοινωνική άμιλλα.