Ένα ιδιαίτερο στυλ γλυπτικής είχε ήδη αναπτυχθεί στην Κρήτη στα τέλη του 8ου αιώνα π.Χ., το οποίο όφειλε αρκετά στοιχεία του σε ανατολικές επιρροές. Ταυτόχρονα όμως η δόμηση των όγκων του ανθρώπινου σώματος απλευθερωνόταν σιγά σιγά από τη σχηματικότητα και προσέγγιζε μία πιο φυσιοκρατική αντίληψη. Η τάση αυτή εκφράστηκε μέσα από μία νέα τεχνική, τη σφυρηλάτηση. Χαρακτηριστικά δείγματα του τέλους αυτής της περιόδου είναι τρία αγάλματα από το Δρηρό, ένα αντρικό και δύο γυναικεία, που ταυτίζονται συνήθως με την απολλώνια τριάδα. Φτιάχτηκαν από σφυρηλατημένα φύλλα ορείχαλκου, που είχαν στερεωθεί με καρφιά πάνω σε ξύλινο σκελετό, και αποτελούσαν προφανώς τα λατρευτικά αγάλματα του ναού του Δρηρού. Την ίδια εποχή, μία ανάλογη τεχνοτροπία εντοπίζεται σε ανθρωπόμορφα αγγεία από το Ιδαίο άντρο και σε χυτά αγαλματίδια από την Κνωσό, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι η εξέλιξη αυτή ήταν γηγενής. Με μικτή τεχνική (χύτευση και σφυρηλάτηση) κατασκευάστηκε προφανώς ένα άλλο λατρευτικό άγαλμα του Απόλλωνα Οπλίτη, το οποίο βρέθηκε πρόσφατα σε ναό της αρχαίας Μητρόπολης, στη δυτική Θεσσαλία. Αν και αρκετά νεότερο -χρονολογείται στα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ.- φαίνεται ωστόσο πως συνδέεται με την ίδια παράδοση, από την οποία προήλθε και η προτομή μιας Νίκης από την Ολυμπία. Ορισμένα κεφάλια γρυπών και λεόντων, επίσης από την Ολυμπία, φέρουν εντονότερες τις ιωνικές επιδράσεις.

Η χαλκοπλαστική μεγάλων αγαλμάτων έδωσε εξαίρετα έργα, κυρίως στην ύστερη αρχαϊκή περίοδο. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει ο Απόλλωνας του Πειραιά (530-520 π.Χ.), που κατά καιρούς θεωρήθηκε λανθασμένα ρωμαϊκό αντίγραφο, και ο Ποσειδώνας από την Κρεύση της Βοιωτίας.

Ένας άλλος τύπος αγάλματος, διαδεδομένος κατά την αρχαϊκή περίοδο, ήταν η μορφή του έφιππου άνδρα. Τα καλύτερα δείγματα προέρχονται από την Ακρόπολη των Αθηνών. Ο λεγόμενος "ιππέας Rampin" χρονολογείται στα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ. και ο γλύπτης του είχε κατασκευάσει και άλλα αναθήματα στον αθηναϊκό βράχο. Το εμπρόσθιο τμήμα ενός αλόγου με τον αναβάτη του μας φανερώνει τις προόδους που πραγματοποιήθηκαν στη μελέτη της ανατομίας των ζώων. Ωστόσο, οι γλύπτες της αρχαϊκής περιόδου έδειχναν ιδιαίτερη προτίμηση στην απεικόνιση του λιονταριού. Ένα από τα πρωιμότερα προέρχεται από την Ολυμπία, ενώ κάποια άλλα κορινθιανίζουσας τεχνοτροπίας έχουν ως τόπο προέλευσής τους την Κέρκυρα, την Περαχώρα και το Λουτράκι. Μία σειρά λιονταριών παραταγμένων κατά τον αιγυπτιακό τρόπο είχε αφιερωθεί από τους Ναξίους στη Δήλο. Σήμερα είναι όλα πολύ κατεστραμμένα, για να διακρίνει κανείς το στυλ τους. Ένα μάλιστα από αυτά, αφού στόλισε για κάμποσα χρόνια το λιμάνι του Πειραιά -απ' όπου προήλθε και το όνομα Πόρτο Λεόνε- μεταφέρθηκε στο Αρσενείο της Βενετίας.

Τέλος, οι σφίγγες αποτελούσαν το αγαπημένο θέμα των γλυπτών στα επιτύμβια μνημεία, από το β' τέταρτο του 6ου αιώνα π.Χ. και ύστερα. Συναντώνται προπάντων στην Αττική, αλλά και στην Κόρινθο και σε άλλες περιοχές του ελληνικού κόσμου και βρίσκονται κατά κανόνα τοποθετημένες στην κορυφή στηλών με φυτική επίστεψη. Τα αναθηματικά ανάγλυφα του 6ου αιώνα π.Χ. απεικονίζουν συχνότερα ήρωες και αφηρωισμένους νεκρούς, παρά θεούς. Στα ανάγλυφα αυτά είναι συχνή η απεικόνιση και του αναθέτη, του οποίου η φιγούρα είναι σε μέγεθος μικρότερη συνήθως από εκείνη των ηρώων.