|
Κοινωνία
Την άνοιξη του 1896 στην Αθήνα 230 Έλληνες αθλητές και άλλοι 90 περίπου από δώδεκα χώρες, ευρωπαϊκές στην πλειονότητά τους, όλοι άνδρες, έλαβαν μέρος στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες.  H διαφορά με τους σημερινούς Αγώνες είναι εμφανής, καθώς το 2000 έλαβαν μέρος περισσότεροι από 10.000 αθλητές (από τους οποίους το 40% περίπου ήταν γυναίκες) προερχόμενοι από 200 διαφορετικά κράτη.
Η εξέλιξη αυτή, που καλύπτει χρονικά έναν αιώνα ριζικών αλλαγών στην κοινωνική και πολιτική οργάνωση σε παγκόσμια κλίμακα, συναρτάται με τη διαρκώς αυξανόμενη σημασία του αθλητισμού, ως δραστηριότητας και θεάματος, στις σύγχρονες κοινωνίες. Έτσι, με βάση τις οργανωτικές δομές που ανέπτυξε η ΔΟΕ, και μέσα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες δημιουργήθηκε ένα διεθνές αθλητικό δίκτυο που επέδρασε καθοριστικά στην ανάπτυξη των αθλητικών θεσμών και των μηχανισμών κάθε χώρας. Μάλιστα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το παγκόσμιο δίκτυο που συγκροτήθηκε γύρω από τη ΔΟΕ αποτέλεσαν το πρότυπο για την ανάπτυξη παρόμοιων δραστηριοτήτων σε διεθνή κλίμακα από πληθυσμιακές ομάδες με ειδικά χαρακτηριστικά, όπως για παράδειγμα οι Παραολυμπιακοί Αγώνες και οι Ειδικοί Ολυμπιακοί Αγώνες.
Η γιγάντωση και η διεθνοποίηση των Αγώνων στη διάρκεια του 20ού αιώνα δεν παρουσίασαν πάντοτε μια ομαλή διαδικασία εξέλιξης. Η συμμετοχή των γυναικών και η έκταση της συμμετοχής αυτής αποτέλεσαν σημεία διαφωνιών, αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων ανάμεσα στη ΔΟΕ, τις αθλητικές ομοσπονδίες και τις οργανώσεις γυναικών ιδίως στις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Την ίδια περίπου εποχή, τα συστήματα προσκόπων και ο στρατός αποτελούσαν τις κατεξοχήν ομάδες που πρόσφεραν εργασία στη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Από τη δεκαετία του 1980, ωστόσο, και ιδίως μετά τους Αγώνες του Λος ΄Aντζελες (1984), αναπτύχθηκε ένα νέο φαινόμενο, ο ολυμπιακός εθελοντισμός. Έτσι, η επιτυχημένη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων καθίσταται για κάθε χώρα μια υπόθεση που δεν απαιτεί μόνο οικονομικούς πόρους, αθλητικές και άλλες υποδομές, αλλά και τη συνολική κινητοποίηση της κοινωνίας.
|
