|
Πολιτική
Οι στρατιωτικές επεμβάσεις της Σοβιετικής Ένωσης στην Ουγγαρία
και της Αγγλίας, της Γαλλίας και του Ισραήλ στη διώρυγα του
Σουέζ ενάντια στην Αίγυπτο, τις παραμονές της έναρξης των
Ολυμπιακών Αγώνων  της
Μελβούρνης το 1956, τους απείλησαν σοβαρά με ματαίωση, ενώ
για πρώτη φορά ορισμένα κράτη απείχαν από αυτούς. Στις συνθήκες
αυτές ο τότε πρόεδρος της ΔΟΕ (Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή)
Avery Brundage, σε μια προσπάθεια να μεταβάλει το κλίμα, δήλωνε
ότι: "οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν μπορεί και δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται
για πολιτικούς σκοπούς [...] είναι ανταγωνισμοί ατόμων και όχι
εθνών".
Ωστόσο, ο ανταγωνισμός μεταξύ εθνών στους Oλυμπιακούς Aγώνες
γίνεται εμφανής ήδη από τις πρώτες διοργανώσεις, και ιδίως
μετά τους Aγώνες του 1908. Mάλιστα, ο "ανταγωνισμός των εθνών"
πλαισιώθηκε για τέσσερις περίπου δεκαετίες από τον "ανταγωνισμό
των πολιτικών συστημάτων", δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης και
των ΗΠΑ. Ακραία έκφραση των αντιπαραθέσεων αυτών υπήρξαν τα
μποϊκοτάζ, δηλαδή η αποχή από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Οι ανταγωνισμοί μεταξύ των κρατών και οι πρακτικές με τις
οποίες αυτοί εκφράζονται στους Ολυμπιακούς Αγώνες (π.χ. μποϊκοτάζ,
πίνακας μεταλλίων) δεν αποτελούν τις μοναδικές περιπτώσεις
χρησιμοποίησης των Αγώνων για πολιτικούς σκοπούς. Συχνά οι
αθλητές, ιδίως των δημοφιλών αγωνισμάτων του στίβου, χρησιμοποιούν
τη νίκη τους ως εφαλτήριο για την προβολή κοινωνικοπολιτικών
ζητημάτων και την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης. H πλέον
χαρακτηριστική από όλες τις περιπτώσεις υπήρξε η διαμαρτυρία
του John Carlos και του Tommie Smith ενάντια στην πολιτική
των φυλετικών διακρίσεων, που εξακολουθούσε στη χώρα τους,
κατά την απονομή των μεταλλίων στους νικητές των 200 μ. στίβου
στους Aγώνες του 1968.
|
