Βυζαντινός λόγιος, θεολόγος και φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Τραπεζούντα το 1403 και πέθανε στη Ραβέννα το 1472. Σπούδασε στη Κωνσταντινούπολη, όπου το 1423 χειροτονήθηκε μοναχός και το 1431 ιερέας. Στο Μυστρά, όπου μετέβη μετά τη χειροτονία του, φοίτησε κοντά στο Γεώργιο Πλήθωνα ή Γεμιστό. Όταν ο Ιωάννης Η' αναχωρούσε για τη Σύνοδο της Φερράρας, το 1438, τον κάλεσε να τον συνοδέψει. Στη σύνοδο, που συμμετείχε ως Μητροπολίτης Νικαίας, τάχθηκε υπέρ της ένωσης των εκκλησιών, υιοθέτησε τις απόψεις της καθολικής εκκλησίας και ήταν από τους πρώτους που υπέγραψαν την ένωση. Επιστρέφοντας στην Κωνσταντινούπολη συνάντησε σφοδρές αντιδράσεις και αναγκάστηκε να καταφύγει στην Iταλία, όπου εν τω μεταξύ ο Πάπας τού είχε απονείμει το αξίωμα του καρδινάλιου. Εγκαταστάθηκε στη Ρώμη ως καθολικός και ξεκίνησε αγώνα για τη διοργάνωση σταυροφορίας για την απελευθέρωση της Πόλης από τους Οθωμανούς. Στη Ρώμη ανέπτυξε φιλολογική δράση, υιοθέτησε μια μέση στάση στο ζήτημα της διαμάχης πλατωνικών με αριστοτελικούς φιλοσόφους. Ασχολήθηκε με τη μετάφραση στα λατινικά ελλήνων συγγραφέων και συνέγραψε το τετράτομο έργο κατά των κατηγόρων του Πλάτωνα, "Adversus calumniatorem Platonis", το 1469.