Σ' ολόκληρη τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας, ο ερχομός
του ανθρώπου στη ζωή συνοδευόταν από τελετουργικές εκδηλώσεις και πρακτικές. Οι
ενέργειες αυτές συχνά διαφοροποιούνταν ανάλογα με τη θρησκευτική πίστη ή το
επίπεδο διαβίωσης των πληθυσμών. Σχεδόν πάντοτε όμως έφερναν στο προσκήνιο
δοξασίες και εμπειρίες αποκτήμενες σε πολύ προγενέστερες ιστορικές περιόδους,
εμπειρίες που παρέπεμπαν στην ιδιαίτερη πολιτιστική παράδοση της κάθε περιοχής
του ελληνικού χώρου.
Η προγεννητική φροντίδα της εγγύου και του βρέφους ήταν υποτυπώδης. Από τον έκτο
ή τον έβδομο μήνα της κύησης η μέλλουσα μητέρα δεχόταν επισκέψεις και συμβουλές
από τη μαία του χωριού ή της συνοικίας. Τα προβλήματα που ανέκυπταν στο διάστημα
αυτό αντιμετωπίζονταν με παραδοσιακές πρακτικές και προφυλακτικές τελετουργίες.
Λίγο πριν από τον τοκετό οι γυναίκες του σπιτιού έφερναν στο σπίτι τη μαία, καθώς
και την ειδική καρέκλα και τα άλλα σκεύη που ήταν απαραίτητα την ώρα του
τοκετού.
Ο καθαρισμός και η ένδυση του βρέφους συνοδεύονταν από τραγούδια, ευχές και κρέμασμα φυλαχτών για την αποφυγή της βασκανίας. Στις πρώτες ημέρες της λοχείας το σπίτι δεχόταν επισκέψεις συγγενών και γνωστών, οι οποίοι έφερναν δώρα για το νεογέννητο μέλος της οικογένειας. Οι επισκέψεις των αντρών στον κοιτώνα της μητέρας και του μωρού ήταν περιορισμένες, ενώ πολύ συχνά επιστρατεύονταν ξόρκια και προλήψεις, προκειμένου να κρατηθεί μακριά από το δωμάτιο και από το βρέφος κάθε επιβλαβής επιρροή. Ο τερματισμός της λοχείας και η έξοδος της λεχώνας από το σπίτι ήταν πράξη με ιδιαίτερο συμβολικό περιεχόμενο στις παραδόσεις των υπηκόων της αυτοκρατορίας. Οι μουσουλμάνες επισκέπτονταν το χαμάμ -πολλές φορές από την τέταρτη μόλις ημέρα μετά τον τοκετό- μετέχοντας σε εξαγνιστικές νίψεις και συχνά σε μια μικρή αυτοσχέδια γιορτή μαζί με τις γυναίκες που τις συνόδευαν. Για τις χριστιανές πάλι, σαράντα μέρες μετά τον τοκετό μια ιδιαίτερη εκκλησιαστική ακολουθία στο ναό σήμαινε το τέλος της λοχείας και της παραμονής της στο σπίτι.