Ο Ιωάννης Β' Κομνηνός υπήρξε διάδοχος του πατέρα του Αλέξιου Α' στον αυτοκρατορικό θρόνο. Με τη συνετή και μετριοπαθή πολιτική του ο νέος αυτοκράτορας συνέχισε αποτελεσματικά το ανορθωτικό έργο του Αλέξιου Α'.
Στην εξωτερική πολιτική ο Ιωάννης Β' είχε να αντιμετωπίσει τους Πετσενέγκους, τους Σέρβους και τους Ούγγρους στα Βαλκάνια, τους Νορμανδούς στη Σικελία και την Αντιόχεια, και τους Τούρκους στην Μικρά Ασία. Κατάφερε να συντρίψει τους Πετσενέγκους το 1122 και να τους καταστήσει ανίκανους να ξαναενοχλήσουν το βυζαντινό κράτος. Στη συνέχεια, αφού επέβαλε την κυριαρχία του στους Σέρβους και τους Ούγγρους (1128) σταθεροποιώντας το βόρειο σύνορο της αυτοκρατορίας, στράφηκε κατά των Τούρκων της Μικράς Ασίας. Η κατάλυση του εμιράτου των Δανισμανιδών της Μελιτηνής, το 1135, και η υποταγή της ηγεμονίας της Μικρής Αρμενίας στην Κιλικία (1137), του άνοιξαν δρόμο για την κατάληψη του λατινικού βασιλείου της Αντιόχειας, που παραδόθηκε στους Βυζαντινούς το 1137. Εναντίον των Νορμανδών της Ιταλίας χρησιμοποίησε διπλωματικά μέσα, καθώς έστρεψε εναντίον τους τον ηγεμόνα της Γερμανίας και τις ναυτικές ιταλικές δυνάμεις.
Για την εσωτερική πολιτική του Ιωάννη Β' οι πληροφορίες των πηγών είναι ελάχιστες. Από το Νικήτα Χωνιάτη μαθαίνουμε ότι, χάρις στη χρηστή διακυβέρνησή του, συγκεντρώθηκαν πολλά χρήματα στο δημόσιο ταμείο και ότι φρόντιζε για τις ανάγκες του στρατού. Σε γενικές γραμμές, με την πολιτική του ο Ιωάννης Β' κατάφερε να ενισχύσει το κράτος, να επεκτείνει την κυριαρχία του τόσο στην Ανατολή όσο και στα Βαλκάνια και να αναδειχθεί έτσι σε έναν από τους σημαντικότερους αυτοκράτορες της δυναστείας των Κομνηνών.