Η ανταρσία του Απριλίου 1944

Η κατάληψη της Ελλάδας από τις γερμανικές δυνάμεις αποτέλεσε απαρχή μιας μεγάλης περιπέτειας, τόσο για τον ελληνικό λαό όσο και για το πολιτικό μέλλον της χώρας. Η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση υποστηρίχτηκε από την πρώτη στιγμή από τη βρετανική κυβέρνηση και προσπάθησε να εξασφαλίσει την εδαφική και υλική αποζημίωση της χώρας μεταπολεμικά. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, μέσα στην ελληνική επικράτεια, η ανάπτυξη αντιστασιακής δράσης από τον ΕΛΑΣ δημιούργησε ένα νέο ισχυρό πόλο στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.

H επιδείνωση της διαμάχης μεταξύ ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ στην ελληνική επικράτεια και η διαμάχη της εξόριστης κυβέρνησης με το ΕΑΜ για το μέλλον της μεταπολεμικής Ελλάδας σήμαναν την επέκταση του πολιτικού ρήγματος στους κόλπους του ελληνικού στρατεύματος στη βόρεια Αφρική. Οι ανταρσίες του Απριλίου του 1944 ξεκίνησαν από την αμφισβήτηση της νομιμότητας της εξόριστης κυβέρνησης από μερίδα του ελληνικού στρατού στην Αφρική. Η αντίδραση αυτή αποτελούσε εύγλωττη απόδειξη πως η σύγκρουση μεταξύ εξόριστης κυβέρνησης και ΠΕΕΑ δεν περιοριζόταν στο επίπεδο της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, αλλά είχε επεκταθεί σε όλα τα στρώματα του ελληνικού λαού.

Αναπόφευκτα, τόσο η εξόριστη ελληνική όσο και η βρετανική κυβέρνηση επέμειναν στην παραδειγματική τιμωρία όσων συμμετείχαν στην ανταρσία. Ωστόσο, οι θανατικές ποινές που επιβλήθηκαν και η εκκαθάριση του στρατεύματος από στοιχεία προσκείμενα στο ΕΑΜ επιδείνωσαν, αντί να αμβλύνουν, το πολιτικό πρόβλημα.