Τα αποτελέσματα

Η γερμανική πολιτική σωστά διέγνωσε την κατανοητή επιθυμία της Τουρκίας να αποφύγει στρατιωτική εμπλοκή σε μια άνιση μάχη στα Βαλκάνια και κινήθηκε προς την κατεύθυνση εξουδετέρωσής της, προτού αρχίσει η γερμανική επίθεση. Η διαφαινόμενη ουδετερότητα της Τουρκίας αποτελούσε μακροπρόθεσμη στρατηγική επιλογή της Αγκυρας, η οποία θα οδηγούσε στην υπογραφή του τουρκογερμανικού συμφώνου φιλίας τον Ιούνιο του 1941.

Από την άλλη πλευρά, η βαλκανική πολιτική της Ελλάδας δεν προσέφερε απολύτως καμιά στρατηγική ή στρατιωτική κάλυψη στη χώρα τη στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση χρειαζόταν απεγνωσμένα κάθε είδους αρωγή από τους γείτονές της. Κάνοντας την πρόθεσή της να επιτεθεί στα Βαλκάνια γνωστή από το χειμώνα του 1941, η Γερμανία κατάφερε να χρησιμοποιήσει το πολιτικό της κύρος και την απειλή στρατιωτικών αντίποινων προκειμένου να εκμηδενίσει τις πιθανότητες συλλογικής αντίστασης στην περιοχή αυτή. Η ελληνική κυβέρνηση, σε συνεργασία με τις ανεπαρκείς βρετανικές δυνάμεις, παρέμενε αποφασισμένη να αντισταθεί αλλά δεν έτρεφε βασικές ελπίδες για αποτελεσματική αντιμετώπιση του γερμανικού κινδύνου.

Από αυτή την άποψη, το πραξικόπημα που οργανώθηκε από αξιωματικούς του γιουγκοσλαβικού στρατού στις 27 Μαρτίου 1941 κατάφερε να ανατρέψει την κυβέρνηση Cvetkovic και να στρέψει το στρατιωτικό προσανατολισμό της χώρας εναντίον του Αξονα, αλλά ο ελάχιστος χρόνος που απέμενε ως την προέλαση των γερμανικών στρατευμάτων δεν επέτρεψε ούτε την αποτελεσματική άμυνα του γιουγκοσλαβικού στρατού ούτε και τις ουσιαστικές συνεννοήσεις με την Ελλάδα για την εναρμόνιση των αμυντικών σχεδίων.