κλασικίζουσα βυζαντινή ιστοριογραφία διαμορφώνεται με βάση την παράδοση της κλασικής ιστορικής γραμματείας. Tο ύφος, η γλώσσα, η ιστορική σκέψη ακολουθούν το πρότυπο των αρχαίων κλασικών ιστοριογράφων. Συχνά η επίδραση εξελίσσεται σε καταφανή μίμηση ενός συγκεκριμένου συγγραφέα. Οι κλασικίζοντες ιστορικοί του Βυζαντίου γράφουν σε αττικίζουσα γλώσσα, συχνά δυσπρόσιτη, και σε λόγιο ρητορικό ύφος. Περιγράφουν στρατιωτικά και πολιτικά γεγονότα μιας συγκεκριμένης και σύντομης χρονικής περιόδου, κατά κανόνα σύγχρονης του ιστορικού. Ακολουθούν τη μέθοδο είτε της αυτοψίας και της αυτηκοΐας είτε της χρησιμοποίησης άμεσων πηγών.
Σύμφωνα με την κλασική αντίληψη της ιστορίας ενδιαφέρονται για την αντικειμενικότητα της αφήγησής τους, την όσο το δυνατόν ουδέτερη εξιστόρηση των γεγονότων που περιγράφουν. Σε αντίθεση με τη χριστιανική αντίληψη, η ιστορία δεν ενδιαφέρει στην εξελικτική της πορεία ούτε στην οικουμενικότητά της. Οι ιστορικοί δείχνουν ωστόσο να έχουν συνείδηση ότι το έργο τους πρόκειται να μείνει στην αιωνιότητα, για να θυμίζει στις επόμενες γενιές τα γεγονότα και να τις διδάσκει.