|
Aπαρχές
Οι απαρχές της ανάπτυξης του ελληνικού αθλητισμού ανάγονται
στα τέλη της δεκαετίας του 1880. Την εποχή εκείνη δημιουργούνται
οι πρώτοι αθλητικοί πυρήνες, σε μεγάλο βαθμό γύρω από τον
Ιωάννη Φωκιανό  και
το Κεντρικό Γυμναστήριο. Τα τέταρτα Ολύμπια που έγιναν το
1889 σηματοδοτούν το τέλος ενός θεσμού που υπήρξε για περισσότερες
από δύο δεκαετίες το μοναδικό "αθλητικό" γεγονός στη νεότερη
ελληνική ιστορία. Ταυτόχρονα αναγγέλλουν τη μετάβαση σε μια
νέα εποχή, όπου ο "ακροβατικός" αθλητισμός της προηγούμενης
περιόδου δίνει τη θέση του στη γυμναστική και τα αγωνίσματα
στίβου. Την ίδια εποχή ιδρύονται οι πρώτοι αθλητικοί σύλλογοι
και αναλαμβάνουν τη διοργάνωση των δικών τους αγώνων.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1896 επιτάχυναν τις διεργασίες διαμόρφωσης των ελληνικών αθλητικών θεσμών.
Πολλαπλασιάστηκαν τα αθλητικά σωματεία και αυξήθηκε η αγωνιστική δράση, τόσο στο εσωτερικό του ελληνικού κράτους όσο και σε περιοχές εκτός των συνόρων, με εύρωστες, αριθμητικά και οικονομικά, ελληνικές κοινότητες. Οι εξελίξεις αυτές οδήγησαν στην ίδρυση του ΣΕΑΓΣ και στη διοργάνωση των Πανελλήνιων Αγώνων, στις αρχές του 20ού αιώνα. Από την εποχή εκείνη θα επιχειρηθεί και η διοργάνωση διεθνών αθλητικών αγώνων. Αρχικά ήταν το αίτημα της μόνιμης τέλεσης Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα που τελικά οδήγησε στη διοργάνωση της μοναδικής Μεσολυμπιάδας το 1906. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 οι ελληνικές αθλητικές αρχές θα προκηρύξουν και θα διοργανώσουν τους Βαλκανικούς Αγώνες και στη συνέχεια θα συμμετέχουν στις διαδικασίες για τη διοργάνωση των Μεσογειακών Αγώνων.
|
