|
Ο εξοπλισμός του ακοντισμού
Το ακόντιο που χρησιμοποιούσαν οι αθλητές ήταν ένα ξύλινο
κοντάρι, μήκους 1,5 έως 2 μ., με τη μία του άκρη μυτερή και
ελαφρύτερο  από
εκείνο που χρησιμοποιούσαν οι πολεμιστές. Δεν είναι βέβαιο
αν το ακόντιο είχε απλώς μυτερή άκρη ή μεταλλική αιχμή, όπως
αυτή που χρησιμοποιούσε ο στρατός. Ο Ησύχιος αναφέρει ότι
αυτό το είδος του ακοντίου ονομαζόταν αποτομάς. Και οι δύο
τύποι απαντούν σε διακοσμήσεις αγγείων. Το ακόντιο με μυτερή
άκρη ήταν αναγκαίο στην άσκηση με στόχο, για να μπορεί να
καρφώνεται σε αυτόν. Ωστόσο, από αναφορές του ρήτορα Αντιφώντα
φαίνεται ότι συνέβαιναν ατυχήματα με αυτό το ακόντιο, όπως
στην περίπτωση του θανάτου ενός παιδιού από ρίψη ακοντίου
κατά τη διάρκεια ασκήσεων. Ο Ξενοφών, στο έργο του Περί
Ιππικής, προκειμένου να αποφεύγονται τέτοιου είδους συμβάντα,
πρότεινε να καλύπτεται το ακόντιο με μία σφαίρα Όταν το ακόντιο
δεν είχε πρόσθετη αιχμή, τοποθετούνταν στην άκρη του ένα μεταλλικό
δαχτυλίδι, για να είναι το κέντρο βάρος του προς τα εμπρός,
δίνοντάς του ακρίβεια και σταθερότητα στην πορεία.
Η κυριότερη διαφορά ανάμεσα στο αρχαίο και το σύγχρονο ακόντιο είναι ότι οι αθλητές της αρχαίας Ελλάδας προσάρμοζαν την αγκύλη, μια δερμάτινη λωρίδα σαν θηλιά, που δενόταν στο κέντρο βάρους του ακοντίου και όπου ο αθλητής περνούσε το δείκτη και το μέσο δάκτυλο. Κάθε αθλητής έδενε την αγκύλη στο σημείο που τον εξυπηρετούσε περισσότερο, ενώ στα πολεμικά ακόντια οι αγκύλες ήταν τοποθετημένες σε σταθερό σημείο.
Η αγκύλη υποβοηθούσε τη ρίψη με δύο τρόπους:
- Αύξανε τη δύναμη της βολής, γιατί έκανε ασφαλέστερη τη λαβή.
- Επέτρεπε στο ακόντιο μια περιστροφική κίνηση γύρω από τον άξονά του, σταθεροποιώντας την πορεία του και προωθώντας το μακρύτερα.
|
