Λατινική Εκκλησία

Η ηγεσία της Ανατολικής Εκκλησίας μετά τη φραγκική κατάκτηση αντικαταστάθηκε με λατινική και η εκκλησιαστική περιουσία, που περιλάμβανε το 1/3 της Πελοποννήσου, περιήλθε στους Λατίνους. Συγκεκριμένα, το 1205 ιδρύθηκε η αρχιεπισκοπή Πατρών και σε αυτήν υπόκεινταν οι επισκοπές Ώλενας (Ανδραβίδας), Κορώνης, Μεθώνης, Ζακύνθου και Κεφαλλονιάς. Το 1210 συγκροτήθηκε η αρχιεπισκοπή Κορίνθου, που περιλάμβανε τις επισκοπές Άργους, Λακεδαίμονας και Μονεμβασίας. Τα στρατιωτικά θρησκευτικά τάγματα των Ιωαννιτών (Hospitaliers), των Ναϊτών (Templiers) και των Αλαμάνων (Teutones) είχαν περιουσία από 4 φέουδα το καθένα.

Ο ανώτερος κλήρος είχε υποχρεώσεις ανάλογες των φεουδαρχών. Στους αρχιεπισκόπους εκχωρούνταν από 8 και στους επισκόπους από 4 ιπποτικά φέουδα, ενώ όφειλαν να παρέχουν στρατιωτική υπηρεσία (chevauchee), όχι όμως και να φυλάνε τα σύνορα (garnison) του πριγκιπάτου. Oι επίσκοποι είχαν δικαστικές δικαιοδοσίες στους υποτελείς τους (Ασσίζη άρθρ. 48), εκτός από υποθέσεις φόνου (Χρονικό Μορέως στ. 2015).

Δεν αναφέρονται σοβαρές συγκρούσεις μεταξύ των Λατίνων και των Ορθοδόξων. Ο ορθόδοξος κατώτερος κλήρος παρέμεινε στη θέση του και ασκούσε τα καθήκοντά του, αν και ορισμένοι κληρικοί αυτοεξορίστηκαν. Στη β' συνέλευση της Ραβέννικας (δυτικά της Λαμίας), το 1210, ορίστηκε ο oρθόδοξος κλήρος να πληρώνει ακρόστιχο (έγγειο φόρο) και να απαλλαγεί από την αγγαρεία.

Ωστόσο, οι σχέσεις μεταξύ του πρίγκιπα και της Λατινικής Εκκλησίας παρέμεναν προβληματικές. Στη β' συνέλευση της Ραβέννικας (1210), ο πρίγκιπας Γοδοφρείδος Α', που είχε ήδη αναγνωριστεί υποτελής του λατίνου αυτοκράτορα Ερρίκου Α' και έφερε τον τίτλο του senescalus Romaniae (1209, α' συνέλευση της Ραβέννικας), αρνήθηκε να υπογράψει τη διάταξη ότι όλες οι λατινικές εκκλησίες και τα μοναστήρια απαλλάσσονταν από τις φεουδαρχικές υποχρεώσεις τους, διότι αντιπροσώπευαν τον πάπα. Έτσι o πρίγκιπας από το 1221 ως το 1223 κατάσχεσε τα εισοδήματα της Λατινικής Εκκλησίας και, όπως αναφέρει το Χρονικό του Μορέως, τα χρησιμοποίησε για την κατασκευή του Χλεμουτσίου (Clermont). Η διαμάχη σταμάτησε με τη συνθήκη (κονκορδάτο) της Ρώμης, το 1223, όπου ορίστηκε ότι ο λατινικός κλήρος απαλλασσόταν από κάθε υποχρέωση, εκτός από την καταβολή του ακρόστιχου, σύμφωνα με τις διατάξεις της β' συνέλευσης της Ραβέννικας.