Το διάστημα μετά το 1952, υπήρξε περίοδος σχεδόν ολοκληρωτικής κυριαρχίας για την αναδομημένη συντηρητική παράταξη, όπως αυτή διαμορφώθηκε αρχικά από τον Ελληνικό Συναγερμό και στη συνέχεια από την Ε.Ρ.Ε. Ο Ελληνικός Συναγερμός, που σε μεγάλο βαθμό αποτελούσε μετεξέλιξη της αντιβενιζελικής παράταξης, συστάθηκε από το στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο και εκπροσωπούσε -μεταξύ άλλων- τα νέα μεσαία αστικά στρώματα. Πρόκειται για εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που επιζητούσαν να διαχειριστούν οικονομικά και κοινωνικά την "ανασυγκρότηση", βασικό κινητοποιητικό πρόγραμμα της εποχής.

Η κοινοβουλευτική παντοδυναμία της Δεξιάς πάντως δεν κλονίστηκε μετά το θάνατο του Παπάγου, αλλά, με αποτυπωμένη την εύνοια του αμερικανικού παράγοντα καθώς και με την υποστήριξη του Στέμματος, ενσαρκώθηκε στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του δυναμικού, νέου πολιτικού άνδρα της εποχής. Απέναντί του συσπειρώθηκε -αν και χωρίς επιτυχία- στην εκλογική αναμέτρηση του Φεβρουαρίου του 1956, σύσσωμη η αντιπολίτευση (Ε.Δ.Α. και κεντρώα κόμματα). Στις επόμενες εκλογές (1958) η Ε.Ρ.Ε., παρά τη σημαντική μείωση της δύναμής της, εξασφάλισε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, με την Αριστερά της Ε.Δ.Α. να καταλαμβάνει για πρώτη φορά τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ωστόσο, οι κοινωνικές εντάσεις που παρήγαγαν αφενός οι οικονομικές επιλογές της κυβέρνησης και αφετέρου η παγίωση των κατασταλτικών μεθοδεύσεων είχαν καθοριστική σημασία για την εκλογική γεωγραφία της επόμενης δεκαετίας.