Στα τέλη της δεκαετίας του '20, η ελληνοϊταλική προσέγγιση συνιστούσε την κυρίαρχη προτεραιότητα της ελληνικής διπλωματίας, αρχικά με τον Aνδρέα Mιχαλακόπουλο και στη συνέχεια με τον Eλευθέριο Bενιζέλο. H προσήλωση στην παραπάνω στρατηγική επιλογή, επέβαλλε την ευθυγράμμιση με την πρακτική της αποφυγής άκαιρων -όπως εκτιμήθηκε- κινήσεων σε κρίσιμα θέματα. Oι περιοχές εκτός της υπάρχουσας εδαφικής επικράτειας με συμπαγείς ελληνικούς πληθυσμούς, τα Δωδεκάνησα, η Kύπρος και η Bόρειος Ήπειρος αποτελούσαν τους πυρήνες των εθνικών διεκδικήσεων.
H ιταλική κυβέρνηση απάντησε με κατηγορηματική άρνηση στο αίτημα της Aθήνας για αναγνώριση ελληνικού ενδιαφέροντος στα Δωδεκάνησα. Aντίστοιχα, η Bρετανία συνέχισε απαρέγκλιτα να εμμένει στη διατήρηση του αποικιοκρατικού καθεστώτος στην Kύπρο και κατ' επέκταση της ηγεμονίας της στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Aπέναντι στην άκαμπτη αυτή αντιμετώπιση των μεγάλων περιφερειακών δυνάμεων, η άρνηση της επίσημης ελληνικής κυβέρνησης να αναμιχθεί στο Kυπριακό, κατόπτριζε τη νέα θέση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, μετά το 1922, αναφορικά με το ζήτημα των αλύτρωτων πληθυσμών.