Το 1907 μια ομάδα νεαρών επιστημόνων που είχαν διαμείνει και σπουδάσει στη Γερμανία ίδρυσαν την Κοινωνιολογική Εταιρεία. Ηγέτες της ήταν ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλόπουλος, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς και ο Παναγιώτης Αραβαντινός.

Προέρχονται από μια ευρεία διεργασία μαρξιστικών και άλλων σοσιαλιστικών ιδεών, φιλελεύθερων απόψεων και εκσυγχρονιστικών τάσεων, με κύρια συνισταμένη την εκπαίδευση. Οι απόψεις τους ήταν ανάλογες με αυτές των ευρωπαίων μεταρρυθμιστών σοσιαλιστών. Οι Κοινωνιολόγοι αποτέλεσαν την "αριστερή" πτέρυγα των Φιλελευθέρων, ενώ το 1910 ιδρύουν δικό τους κόμμα.

Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, ένας από τους διαπρεπέστερους έλληνες πολιτικούς, εισήγαγε κατά την περίοδο αυτή όπως και την επόμενη, του Μεσοπολέμου, απόψεις που κατέτειναν προς ένα πρόγραμμα κρατικής παρέμβασης σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, επηρεασμένος από τον κύκλο του Σωματείου Κοινωνικής Πολιτικής στη Γερμανία. Στο πλαίσιο αυτών των απόψεων αναγνωριζόταν η αναγκαιότητα μιας κοινωνικής πολιτικής για την εξομάλυνση των προβλημάτων που προκαλεί το καπιταλιστικό σύστημα. Παρά την προοδευτικότητά τους οι απόψεις αυτές αντανακλούν μια αριστοκρατική αντίληψη της πολιτικής, η οποία στηρίζεται σε μια φωτισμένη ηγεσία, πεπεισμένη για την πολιτικοκοινωνική της αποστολή πέρα από προσωπικά συμφέροντα και ταξικές διεκδικήσεις. Ταυτόχρονα, οι ιδέες και τα πρότυπα των Φαβιανών της Αγγλίας τον οδήγησαν στη συμπόρευση με τους φιλελεύθερους αλλά και στην κατά καιρούς συνεργασία με εκπροσώπους του εργατικού κινήματος όλων των κατευθύνσεων.