Την εποχή αυτή αρχίζει να κερδίζει έδαφος η ιδέα της σύνδεσης του αστικού φαινομένου με την εθνική ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο. Η σύλληψη της πόλης ως οργανικής ολότητας θεωρείται ότι απαιτεί συνολικότερες ρυθμίσεις, διερεύνηση και σχεδιασμό.

Ιδιαίτερα η πρωτεύουσα, που δε στερείται προβλημάτων, μεγαλώνει και αναδιαμορφώνεται. Εισάγονται νέα μέσα συγκοινωνίας, γίνονται δημόσια έργα, προεκτείνονται και ασφαλτοστρώνονται δρόμοι, ονοματοθετούνται οδοί, ηλεκτροδοτείται το κέντρο και εμφανίζονται νέοι χώροι και τρόποι ψυχαγωγίας.

Λόγος και πειραματισμοί για τη σύγχρονη πόλη, για την εικόνα και τη λειτουργία της όπως και για το ρόλο της πολεοδομίας στον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας και τη βελτίωση της καθημερινής ζωής σημειώνονται στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες ήδη από το τέλος του 19ου αιώνα. Από το τέλος κιόλας της πρώτης δεκαετίας του 20ού αιώνα, κι ακριβώς με την αρχή της γενικότερης ανακαινιστικής τάσης, εκδηλώνονται και στην Ελλάδα ενέργειες και προθέσεις που απηχούν το δυτικό λόγο επί του θέματος, που έχει μεταφερθεί με τους έλληνες σπουδαστές στο εξωτερικό και την παρουσία ξένων τεχνικών στην Ελλάδα.

Το 1914 ιδρύεται το Υπουργείο Συγκοινωνίας, στις αρμοδιότητες του οποίου εντάχθηκαν τα δημόσια έργα, οι συγκοινωνίες, οι δρόμοι και τα λιμάνια, οι ταχυδρομικές και τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες, η πολεοδομία και η τεχνική εκπαίδευση, δηλαδή όλα όσα αφορούν την εποπτεία και διευθέτηση του χώρου.

Παράλληλα, ένα μεγάλο πλέγμα επιτροπών από τεχνικούς στελεχώνουν τον κυβερνητικό και διοικητικό μηχανισμό, καλούμενοι να υλοποιήσουν τις πολιτικές επιλογές πάνω στο χώρο, μέρος του γενικότερου αστικού εκσυγχρονισμού που αναλαμβάνεται τότε.

Χαρακτηριστική στις δραστηριότητες γύρω από το χώρο είναι η πρωτοκαθεδρία του κράτους ως μόνου υπεύθυνου φορέα για την πόλη. Ταυτόχρονα, οι χωροταξικές επιλογές λαμβάνουν ένα χαρακτήρα πολιτικής και κοινωνικής ουδετερότητας, ο οποίος προσδίδεται με την πρόταξη της τεχνοκρατικής τους λογικής. Το κράτος βρίσκεται σε άμεση σύνδεση με τους τεχνικούς, αρχιτέκτονες και μηχανικούς, μέσω πολυάριθμων επιτροπών που πλαισιώνουν τη διοίκηση. Μεριμνά για τον εκσυγχρονισμό των σπουδών τους αλλά και την επαγγελματική τους οργάνωση (Τεχνικό Επιμελητήριο), στοχεύοντας στη συγκρότηση μιας ιδιαίτερης επαγγελματικής κατηγορίας αποτελεσματικής στους στόχους της. Αναδεικνύεται από όλα αυτά η σημασία που αποδίδεται πλέον στην τεχνική για την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη.