Οι κυριότεροι λόγοι που αρθρώθηκαν στην Ελλάδα εναντίον της Μικρασιατικής Εκστρατείας ήταν από δύο κατευθύνσεις: από την κατεύθυνση των αντιβενιζελικών, πιστών στην αντίθεσή τους στη βενιζελική εξωτερική πολιτική,

και των κομουνιστών, οι οποίοι καταδίκαζαν την εκστρατεία ως πόλεμο ιμπεριαλιστικό και αποικιοκρατικό.

Η αντίθεση βενιζελικών-αντιβενιζελικών στο ζήτημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, αντίθεση στην οποία υπολάνθαναν και γενικότερες κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις, ήταν εντονότατη και οδήγησε τους Έλληνες από την αρχή του Α' Παγκόσμιου Πολέμου στον Εθνικό Διχασμό. Από το 1917 ο Βενιζέλος, πρωθυπουργός της ενιαίας πλέον Ελλάδας, πραγματοποιεί την εξωτερική πολιτική του και προχωρεί στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Οι αντιβενιζελικοί καταδίκασαν την εκστρατεία και ως προεκλογικό σύνθημα στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 υιοθέτησαν το σύνθημα "της μικράς πλην εντίμου Ελλάδος" και την επαγγελία της πολεμικής απαγκίστρωσης της Ελλάδας από τον πόλεμο. Παρά τις προεκλογικές εξαγγελίες όμως οι μετανοεμβριανές κυβερνήσεις συνέχισαν το μικρασιατικό πόλεμο, φοβούμενες μήπως η απεμπλοκή θεωρηθεί ως προδοσία των εθνικών οραμάτων.

Το Σ.Ε.Κ.Ε. ήταν αντίθετο στη Μικρασιατική Εκστρατεία θεωρώντας την πράξη ιμπεριαλιστική όπως και την ουκρανική εκστρατεία. Αυτή την αντίθεση υποστήριξε και στην προεκλογική του εκστρατεία στις εκλογές του Νοέμβρη του 1920. Στην εφημερίδα Ριζοσπάστης τα άρθρα που δημοσιεύονται καθημερινά προπαγανδίζουν εναντίον της εκστρατείας. Αλλά και στο μέτωπο οι κομουνιστές στρατιώτες διαμορφώνουν την "Κεντρική Επιτροπή Μετώπου" που αναλαμβάνει την αντιπολεμική προπαγάνδα.