Ως αντιβενιζελισμός ορίζεται ουσιαστικά ο χώρος που αντιστέκεται στο πρόγραμμα που εισηγείται ο βενιζελισμός τόσο στο στόχο του αστικού εκσυγχρονισμού και του εξευρωπαϊσμού των θεσμών και της κοινωνικοπολιτικής ζωής

όσο και στο στόχο της εθνικής ολοκλήρωσης, όπως την αντιλαμβάνεται ο τελευταίος. Από αυτή την πρωταρχική αντίθεση θα αποκρυσταλλωθεί η ιδεολογία του.
Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για την αντίδραση και την αντίσταση της "κρατικής" αστικής τάξης που ηγεμόνευσε τον περασμένο αιώνα, ελέγχοντας -μαζί με το θρόνο- το κράτος, απέναντι στην επιχειρηματική αστική τάξη, η οποία, ευνοημένη από τις οικονομικές αλλαγές του τέλους του 19ου αιώνα, διεκδικούσε την πολιτική της εκπροσώπηση παραμερίζοντας την προηγούμενη "ολιγαρχία". Εκτός αυτής και άλλες κοινωνικές ομάδες συσπειρώνονται γύρω από τον Κωνσταντίνο, κοινό και συνεκτικό στοιχείο του χώρου, εναντίον του Βενιζέλου.
Ειδικά στα χρόνια του Διχασμού 1915-17, παρατηρεί ο Γ.Θ. Μαυρογορδάτος, φάνηκε να εκφράζει ένα συγκεκριμένο, αντιφιλελεύθερο πρόγραμμα, το οποίο ουσιαστικά συνεπαγόταν την εγκαθίδρυση ενός παραδοσιακού, στρατοκρατικού, γραφειοκρατικού καθεστώτος υπό τη Μοναρχία, που ερχόταν σε αντίθεση ακόμα και με το κοινοβουλευτικό παρελθόν των αστικών στοιχείων που ήταν επικεφαλής του χώρου αυτού.
Σε κάθε περίπτωση, αντιβενιζελισμός δεν είναι παρά η αντίδραση παραδοσιακών προκαπιταλιστικών στοιχείων που φοβούνται τον επιχειρούμενο καπιταλιστικό μετασχηματισμό.