Σε ό,τι αφορά τη λαογραφία, στην περίοδο αυτή συνεχίζεται και οργανώνεται η προσπάθεια αναζήτησης στοιχείων του παραδοσιακού αγροτικού πολιτισμού στον ελλαδικό χώρο που χαρακτηρίζονταν ως αρχαιοελληνικές επιβιώσεις.

Το 1909 ιδρύεται η Ελληνική Λαογραφική Εταιρεία και αρχίζει να εκδίδεται το περιοδικό Λαογραφία. Στο πρώτο τεύχος του ο Νικόλαος Πολίτης δημοσιεύει το περίφημο άρθρο του "Λαογραφία", όπου περιγράφει τις βασικές αρχές ανάπτυξης και μεθοδολογίας του συγκεκριμένου επιστημονικού κλάδου.

Αυτή την εποχή εγκαινιάζουν το έργο τους, ανασκάπτοντας ανά την Ελλάδα και εισάγοντας μια νεοελληνική θα λέγαμε άποψη για τη μελέτη του αρχαίου μνημείου, οι σημαντικοί έλληνες αρχαιολόγοι Αντώνης Κεραμόπουλος, Νικόλαος Παπαδάκης και Γεώργιος Σωτηριάδης.

Αλλά και στον ιστορικό και φιλολογικό τομέα εμφανίζονται διαπρεπείς επιστήμονες, νεότατοι ακόμα στην αρχή του αιώνα, που δίνουν τις πρώτες τους έρευνες στο χώρο της μεσαιωνικής και νεοελληνικής πνευματικής ζωής όπως ο Κωνσταντίνος Άμαντος, ο Νίκος Βέης και ο Κωνσταντίνος Ρωμαίος.

Σημαντικής σπουδαιότητας υπήρξε και το μεταφραστικό έργο του Ιωάννη Γρυπάρη. Ασχολήθηκε κυρίως με την αρχαία δραματική ποίηση, μεταφράζοντας ολόκληρο το έργο του Αισχύλου, ολόκληρο το έργο του Σοφοκλή και τις Βάκχες του Ευριπίδη. Οι μεταφράσεις του έδωσαν ώθηση στην αναβίωση της αρχαίας τραγωδίας στη νεοελληνική σκηνή. Εκτός από τους αρχαίους τραγικούς μετέφρασε Όμηρο, Πίνδαρο, Πλάτωνα αλλά και Λατίνους. Η γλώσσα του, ιδιότυπη και προσωπική, αποτελούμενη από ασυνήθιστες και ηχηρές λαϊκότροπες λέξεις, σήμερα ξενίζει.