Η πρώτη αιρετή βουλή συγκροτήθηκε σε σώμα τον Iανουάριο του 1845 και ανέδειξε πρωθυπουργό τον Ι. Κωλέττη, ο οποίος σχημάτισε κυβέρνηση με τους συμμάχους του από το ρωσικό κόμμα. Η συμμαχία κράτησε λίγους μόλις μήνες, η κυριαρχία του Κωλέττη ωστόσο διατηρήθηκε έως το 1847, οπότε και πέθανε. Βασιζόταν δε στη διαρκή υποστήριξη του παλατιού και των Δυνάμεων -ιδίως της Γαλλίας- αλλά και σε ένα εκτεταμένο δίκτυο ισχυρών τοπικών παραγόντων, στην πλειονότητά τους στρατιωτικών από τη Ρούμελη. Η κυριαρχία αυτή ωστόσο δε στηρίχθηκε μόνο σε εξωθεσμικά ερείσματα. Θα ήταν λάθος να υποτιμηθεί η ακτινοβολία του σε μερίδα του ελληνικού λαού, που έβλεπε στο πρόσωπό του τον κατεξοχήν θιασώτη της Μεγάλης Ιδέας, όπως και η απαράμιλλη ικανότητά του να διατηρεί ισορροπίες, διαχειριζόμενος εύστοχα τις κρίσεις και αποκλιμακώνοντας έγκαιρα τις εντάσεις. Την περίοδο 1844-47 επιτυγχάνεται για πρώτη φορά κυβερνητική σταθερότητα, που συνοδεύεται ωστόσο από θεσμική στασιμότητα. Aπό άποψη δημόσιας ασφάλειας παρατηρείται ύφεση της ληστείας, ενώ εκλείπουν οι εξεγέρσεις. Από την άλλη, καμιά πρόοδος δε σημειώνεται στην παραγωγή νομοθετικού έργου. Ελάχιστα είναι τα νομοσχέδια που κατατέθηκαν και σε αυτά είναι εμφανής η βασική μέριμνα διατήρησης ισορροπίας ανάμεσα στους δυτικού τύπου θεσμούς, στη βάση των οποίων συγκροτήθηκε το ελληνικό κράτος, και σε μια κοινωνία έντονα παραδοσιακή. Ενδεικτική είναι η διαχείριση του εκκλησιαστικού ζητήματος από τον Ι. Κωλέττη, που στάθηκε και αφορμή της ρήξης με τους Ναπαίους το καλοκαίρι του 1845. Στο σχετικό νομοσχέδιο επιχειρήθηκε μεν διεύρυνση της αυτονομίας της Εκκλησίας από τον κρατικό έλεγχο, δεν τέθηκε όμως το καίριο ζήτημα της εξομάλυνσης των σχέσεων με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Η επιδείνωση της υγείας του I. Κωλέττη στο τέλος του 1846 επανέφερε την ένταση στην πολιτική ζωή της χώρας. Στο γαλλικό κόμμα ξέσπασε πόλεμος για τη διαδοχή του ετοιμαθάνατου αρχηγού, ενώ πολλοί βουλευτές προσχώρησαν στην αντιπολίτευση, που την εποχή αυτή συγκροτούνταν από τους Ναπαίους και τον Aλ. Μαυροκορδάτο. Την ίδια εποχή παρατηρείται ανησυχητική αύξηση της παρουσίας και δράσης ομάδων ληστών ιδιαίτερα στις παραμεθόριες επαρχίες, σημάδι της ανασφάλειας που επικρατούσε στους χώρους των ενόπλων αλλά και προάγγελος επερχόμενης κρίσης. Απέναντι στην κατάσταση αυτή η αντίδραση του I. Κωλέττη ήταν να διαλύσει τη βουλή (με την έγκριση βέβαια του βασιλιά) στις 9 Απριλίου και να προκηρύξει εκλογές. Στις εκλογές αυτές που έγιναν το καλοκαίρι ο Κωλέττης βγήκε για μια ακόμη φορά νικητής, πέθανε όμως σύντομα, στις 31 Αυγούστου 1847.