ατά τους τελευταίους αιώνες της οθωμανικής κυριαρχίας, το μεγάλο ενδιαφέρον του οθωμανικού κράτους για την οικονομική εκμετάλλευση των περιοχών, που είχε υπό τον έλεγχό του, συνέτεινε στην ανάπτυξη καινούργιων φόρων, οι οποίοι επιβάρυναν την οικονομική κατάσταση των υπηκόων, κυρίως στις πιο εύφορες αγροτικές ζώνες. Οι επιβαρύνσεις αυτές, των αγροτικών περιοχών του βόρειου και κεντρικού ελλαδικού χώρου, συνέτειναν στην οικονομική εξαθλίωση και επέτρεψαν, μεταξύ άλλων, δραματικές αλλαγές στη μορφή των οικονομικών και των φορολογικών θεσμών.
Έτσι, μετά τα μέσα του 18ου αιώνα, τοπικοί αξιωματούχοι, στη Μακεδονία και τη Θεσσαλία, μεγάλωναν αυθαίρετα τις φορολογικές τους απαιτήσεις από τους καλλιεργητές, χωρίς οι τελευταίοι να μπορούν ουσιαστικά να αντιδράσουν. Tαυτόχρονα, ολόενα και περισσότερες εκτάσεις έρχονταν στην κυριότητα των αξιωματούχων και οι καλλιεργητές από υπήκοοι του σουλτάνου μεταβάλλονταν σε κολίγους των νέων κυρίων τους. Στα μεγάλα κτήματα των ισχυρών (τσιφλίκια) η φορολόγηση συμπίεζε ακόμα πιο πολύ τις -ήδη ελαχιστοποιημένες από το προηγούμενο καθεστώς- οικονομικές δυνατότητες των κατοίκων.