 |
|
 |
Σικελικός Εσπερινός
Ένωση των Eκκλησιών (1274) που επιβλήθηκε στους Βυζαντινούς, προκειμένου
να εξυπηρετηθούν οι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής του
Μιχαήλ,
δεν επρόκειτο
να διαρκέσει πολύ. Εκτός από την αντίδραση στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας
συνάντησε και την έντονη αντίδραση των ηγεμόνων της Θεσσαλίας και της
Ηπείρου που προβλήθηκαν έτσι ως πρόμαχοι της Ορθοδοξίας. Εκείνο όμως που
κατέστησε ουσιαστικά αποτυχημένη την ενωτική πολιτική του Μιχαήλ Η' ήταν
η αλλαγή της παπικής πολιτικής.
Μετά το θάνατο του πάπα Γρηγορίου Ι' (1271-76)
το 1276 ο διάδοχός του Νικόλαος Γ' (1277-80), αν και φάνηκε να δυσπιστεί
ως προς τη δυνατότητα του Μιχαήλ Η' να επιβάλει την Ένωση στο Βυζάντιο,
προώθησε την ενωτική πολιτική. Δε συνέβη όμως το ίδιο και με τον επόμενο
πάπα, το Γάλλο Μαρτίνο Δ' (1281-1285). Ο Μαρτίνος, υποστηρικτής του
Καρόλου Ανδεγαυού και των κατακτητικών σχεδίων του εναντίον του Βυζαντίου, εγκατέλειψε
τη φιλενωτική πολιτική των προκατόχων του. Ευνόησε επιπλέον την υπογραφή
της συνθήκης του Ορβιέτο τον Ιούλιο του 1281 κατά του Βυζαντίου από τον
Κάρολο Ανδεγαυό,
το δόγη της Βενετίας και τον
τιτουλάριο αυτοκράτορα
της Κωνσταντινούπολης
Φίλιππο Κουρτεναί.
Όλα έδειχναν ότι οι δυτικές δυνάμεις
ενωμένες ξανά θα έδιναν το τελειωτικό χτύπημα στο βυζαντινό κράτος. Η
διπλωματική όμως ευστοφία του Μιχαήλ Η' έδρασε για άλλη μια φορά. Με την
επανάσταση που υπέθαλψε ο ίδιος στη Σικελία και η οποία ονομάστηκε Σικελικός
Εσπερινός, επειδή ξέσπασε το Μάρτιο του 1282 στο Παλέρμο την ώρα του εσπερινού,
εξολόθρευσε το σικελό αντίπαλό του και έδωσε πνοή ζωής στην αυτοκρατορία.
Λίγο αργότερα ο ανορθωτής της αυτοκρατορίας πέθανε αφήνοντας το θρόνο
στο γιο του
Ανδρόνικο Β'.
|
