Το σημαντικότερο μνημείο αυτού του τύπου είναι η Παναγία Σκριπού στη Βοιωτία. Ο ναός κτίστηκε το 873/4 από τον πρωτοσπαθάριο Λέοντα, σύμφωνα με μαρμάρινη επιγραφή στην ανατολική κεντρική αψίδα. Οι επιφάνειες είναι πολύ μεγάλες, με μικρά παράθυρα. Μεγάλες πέτρες καθώς και υλικό από τον Ορχομενό, που βρίσκεται κοντά, χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή της εκκλησίας. Αξίζει να παρατηρήσει κανείς τα μαρμάρινα γείσα που χωρίζουν τις εξωτερικές επιφάνειες, την οδοντωτή ταινία που περιτρέχει το κτήριο στο ύψος των κάτω παραθύρων, καθώς και τα τόξα των παραθύρων και των θυρών. Η οδοντωτή ταινία είναι ένα είδος κεραμοπλαστικού διακόσμου, που στους επόμενους βυζαντινούς αιώνες θα γνωρίσει μεγάλη διάδοση. Στην Παναγία Σκριπού αποτελεί το παλιότερο σωζόμενο παράδειγμα.
Ένα άλλο γνωστό μνημείο στον ίδιο μεταβατικό τύπο είναι η Παναξιώτισσα Γαβρολίμνης στην Αιτωλία, που χρονολογείται στο τέλος του 10ου αιώνα.
Ο περιορισμός του μήκους τέτοιου είδους ναών, καθώς και η αντικατάσταση των τοίχων που χώριζαν το μεσαίο από τα πλάγια κλίτη με πεσσούς ή κίονες, οδήγησαν στη δημιουργία του ελλαδικού τύπου των σταυροειδών εγγεγραμμένων ναών, δηλαδή στον απλό τετρακιόνιο ή απλό δικιόνιο ναό.