Σε έναν πολιτισμό που ο προφορικός λόγος ήταν το κυρίαρχο στοιχείο του, η επιρροή ενός πολιτικού άντρα καθοριζόταν σε μεγάλο βαθμό από τη δύναμη της πειθούς του. Κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. οι πολιτικοί ηγέτες χαρακτηρίζονται ως ρήτορες, λέγοντες, τα της πολιτείας πράττοντες, ακριβώς επειδή το συνηθέστερο και εμφανέστερο έργο τους ήταν η εκφώνηση λόγων στην Εκκλησία του δήμου και στα δικαστήρια. Όμως, η απόλυτη πολιτική ελευθερία, ιδιαίτερα των ρητόρων, ενείχε πολλούς κινδύνους, αφού όποιος γινόταν πειστικός δεν ήταν υποχρεωτικά και ενάρετος ή δεν είχε πάντοτε δίκιο και καλές προθέσεις. Ιδιαίτερα μετά το θάνατο του Περικλή (429 π.Χ.), η Εκκλησία του δήμου εμπιστεύτηκε άτομα ανάξια, παρασύρθηκε από δημαγωγούς και για το λόγο αυτό η αθηναϊκή δημοκρατία κατακρίθηκε από πολλούς σύγχρονούς της.