Για τον αθηναϊκό λαό, η Αθηναϊκή συμμαχία δεν ήταν απλά μία πολιτική πρόταση αλλά κυρίως μία οικονομική συμφωνία εξαιρετικά κερδοφόρα. Το 431 π.Χ., ο ετήσιος φόρος με τις υπόλοιπες εισφορές των συμμάχων έφτανε το ποσό των 600 ταλάντων, ενώ το 425 π.Χ. είχαν συγκεντρωθεί 1300 τάλαντα. Tο 413 π.Χ. το ποσό άγγιξε περίπου τα 900 τάλαντα. Εάν προστεθούν σε αυτά τα χρήματα οι δασμοί που είχαν επιβληθεί στις εμπορικές συναλλαγές των ξένων και στους μετοίκους, προκύπτει ότι τα έσοδα της πόλης ήταν αρκετά για να απαλλάξουν τους εύπορους πολίτες από την υποχρέωση πληρωμής της εισφοράς. Ακόμη, ορισμένοι από αυτούς είχαν την ευκαιρία να αυξήσουν το εισόδημά τους με συμβόλαια που έκλειναν για ανοικοδόμηση κτηρίων και επισκευές του στόλου.

Αντίθετα, η Β' Αθηναϊκή συμμαχία τον 4ο αιώνα π.Χ. δεν αποτέλεσε σημαντική πηγή πλούτου για το αθηναϊκό κράτος. Παρόλο που ο Δημοσθένης αναφέρει ότι οι σύμμαχοι πλήρωναν τις λεγόμενες συντάξεις -δεν ονομάζονταν πλέον φόροι- για πολεμικούς σκοπούς, περισσότερες πληροφορίες δεν υπάρχουν για αυτό το θέμα. Πιθανότατα, βέβαια, και αρχικά τουλάχιστον σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, κάθε σύμμαχος της Αθήνας επιβαρυνόταν με κάποιο ποσό. Αργότερα οι συντάξεις εξελίχτηκαν σε ετήσια υποχρέωση. Κάποια ποσά μάς είναι γνωστά από το Δημοσθένη, κυμαίνονται όμως σε σαφώς χαμηλότερα επίπεδα από τις συμμαχικές εισφορές του 5ου αιώνα.