Όταν οι Πέρσες επιτέθηκαν στην Ελλάδα το 480 π.Χ., οι Έλληνες ζήτησαν τη βοήθεια του τυράννου των Συρακουσών Γέλωνα. Εκείνος πρόσφερε 20.000 οπλίτες και 200 τριήρεις απαιτώντας συγχρόνως την αρχηγία των ελληνικών δυνάμεων. Ωστόσο, η ισχυρή αυτή δύναμη κλήθηκε τελικά να υπερασπίσει τις δικές του κτήσεις από την επίθεση των Καρχηδονίων. Τα φοινικικά εμπορεία της δυτικής Σικελίας, μετά την κατάκτηση της Τύρου και της Σιδώνας από τους Πέρσες, είχαν περάσει στον έλεγχο των Καρχηδονίων. Παρά τις μέχρι τότε περιστασιακές συνοριακές συγκρούσεις με τις ελληνικές πόλεις, δεν μπορούμε ακόμα να μιλήσουμε για μία συνειδητή αντιπαράθεση των δύο εθνικών στοιχείων. Στις πόλεις της δυτικής Σικελίας παρατηρείται μια ισχυρή ώσμωση ελληνικών, φοινικικών και σικελικών στοιχείων.

Το 483 π.Χ. η ανατολική Σικελία ήταν υπό τον έλεγχο του Γέλωνα και του τυράννου του Ακράγαντα Θήρωνα, ενώ η Ιμέρα και ο Σελινούς είχαν συμμαχήσει με τους Καρχηδονίους και στη Μεσσήνη την εξουσία ασκούσε ο τύραννος του Ρηγίου Αναξίλας. Το 482 π.Χ., ωστόσο, ο Θήρων κατέλαβε την εξουσία στην Ιμέρα εκδιώκοντας το Τήριλλο και συμμάχησε με τους Συρακούσιους. Ο Τήριλλος ζήτησε τότε την επέμβαση των Καρχηδονίων, με τους οποίους συμμάχησε και ο Αναξίλας. Ο καρχηδονιακός στρατός όμως συνετρίβη από τις δυνάμεις του Γέλωνα στην Ιμέρα. Μετά την ήττα τους οι Καρχηδόνιοι έκλεισαν ειρήνη με το Γέλωνα, καταλαμβάνοντας πολεμική αποζημίωση 2000 ταλάντων και αναλαμβάνονοντας την υποχρέωση να οικοδομήσουν δύο ναούς, στους οποίους θα αφιερώνονταν αντίγραφα της συνθήκης. Η μάχη της Ιμέρας σήμανε την εδραίωση της κυριαρχίας του Γέλωνα στη Σικελία. Στο συμβολικό επίπεδο όμως συνδέθηκε με την απόκρουση της περσικής εισβολής στην κυρίως Ελλάδα και συνέβαλε στη συγκρότηση της αντίληψης για την απώθηση απο τους Έλληνες της συντονισμένης επίθεσης των βαρβάρων σε Δύση και Ανατολή. Η άποψη αυτή ενισχύεται από την πληροφορία του Ηροδότου ότι η μάχη της Ιμέρας δόθηκε την ίδια μέρα με τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. O θάνατος του Γέλωνα δεν οδήγησε στην παρακμή του κράτους του. Το 474 π.Χ. ο αδελφός και διάδοχός του Ιέρων νίκησε τους Ετρούσκους στην Κύμη ανακτώντας τον έλεγχο των θαλάσσιων δρόμων βόρεια από τα στενά της Μεσσήνης, όπου από το 540 π.Χ. -μετά τη ναυμαχία της Αλαλίας- κυριαρχούσε ο ετρουσκικός στόλος.