Τα δημογραφικά και ανθρωπολογικά στοιχεία για τη Μεσοελλαδική εποχή προκύπτουν από το πλούσιο υλικό των νεκροταφείων και από τα ενδεικτικά στοιχεία των επιφανειακών ερευνών. Ο πληθυσμός των μεσοελλαδικών οικισμών σπάνια ξεπερνούσε τους 500 κατοίκους. Η πυκνότητα του πληθυσμού της Μεσσηνίας υπολογίζεται ότι έφτανε τους 130 ανθρώπους περίπου ανά εκτάριο.

Τα περισσότερα δημογραφικά στοιχεία προέρχονται από τα νεκροταφεία δύο μεσοελλαδικών θέσεων της Αργολίδας, της Λέρνας και της Ασίνης. Από τις στατιστικές μελέτες του οστεολογικού υλικού της Λέρνας προκύπτει ότι η παιδική θνησιμότητα έφτανε σε πολύ υψηλά σημεία. Οι περισσότεροι από τους μισούς κατοίκους της Λέρνας πέθαιναν σε ηλικία μικρότερη των 15 χρόνων. Το 36% των παιδιών πέθαινε σε βρεφική ηλικία, ενώ το 21% σε ηλικία μικρότερη των πέντε ετών. Ο μέσος όρος ζωής έφτανε για τις γυναίκες τα 30 και για τους άντρες τα 35 χρόνια. Οι γυναίκες αποκτούσαν συνήθως τρία παιδιά, το πρώτο στα δεκαεννιά τους περίπου χρόνια και πέθαιναν συνήθως στα τριάντα τους. Τα ανθρωπολογικά στοιχεία από το νεκροταφείο της Ασίνης δείχνουν ότι οι περισσότεροι άντρες πέθαιναν γύρω στα τριάντα με σαράντα τους χρόνια. Παρόλη την εικόνα όμως της υψηλής θνησιμότητας που προκύπτει από τις ανθρωπολογικές μελέτες, ο μέσος όρος ζωής κατά τη Μέση εποχή του Χαλκού φαίνεται υψηλότερος σε σχέση με εκείνον της Πρώιμης Χαλκοκρατίας.

Οι οστεολογικές μελέτες από τα νεκροταφεία αυτών των θέσεων προδίδουν τα είδη των ασθενειών από τις οποίες έπασχαν συνήθως οι κάτοικοι. Έτσι γνωρίζουμε ότι οι κάτοικοι της Ασίνης έπασχαν κατά την παιδική τους ηλικία από ελαφρή θερμιδική έλλειψη και από έλλειψη πρωτεϊνών κρέατος. Στους ενήλικες παρατηρήθηκαν συχνά παθολογικές παραμορφώσεις στους ώμους και τα χέρια, οι οποίες παραπέμπουν σε μια μορφή οστεοαρθρίτιδας που προκαλείται από τη βαριά εργασία. Οι κάτοικοι έπασχαν επίσης συχνά και από διάφορες ασθένειες επιδημικού χαρακτήρα. Πολύ συχνή ήταν η εμφάνιση της αναιμίας, της δυσεντερίας, της βρεφικής διάρροιας και των παιδικών ασθενειών, ενώ και τα δύο φύλα έπασχαν από οδοντικές παθήσεις. Οι κάτοικοι της Λέρνας υπέφεραν συχνά από μεσογειακή αναιμία και από ελονοσία, την οποία προκαλούσαν οι κλιματικές συνθήκες στην ελώδη αυτή περιοχή της κοιλάδας του Άργους.

Εκτός από τα ίχνη χρόνιων ασθενειών, παρατηρήθηκαν στους σκελετούς και τραυματισμοί που μπορεί να είχαν προκληθεί σε ατυχήματα κατά τη διάρκεια της εργασίας και άλλα που μπορεί να επήλθαν κατά τη διάρκεια βίαιων συγκρούσεων. Ο τρυπανισμός κρανίων που παρατηρήθηκε σε σκελετούς της Λέρνας δείχνει ότι οι κάτοικοι είχαν τεχνικές γνώσεις χειρουργικών επεμβάσεων.